Είχα ξαναμπεί στο ποτάμι. Κάθε φορά όμως είναι διαφορετική. Στη Σταυρούπολη, μερικά χιλιόμετρα έξω από την Ξάνθη, δόθηκε το ραντεβού. Ντυθήκαμε. Οι αδιάβροχες στολές μας θα μας προστάτευαν από το νερό και το κρύο. Περπατήσαμε μέσα στο χωριό και φτάσαμε στον σταθμό του τρένου. «Από εδώ θα πάρουμε την αμαξοστοιχία για τα Λιβερά. Εκεί μας περιμένουν τα κανό για να ξεκινήσουμε», μας είπε ο αρχηγός μας, ο Ηλίας. Το τρένο καθυστερούσε. Ανυπομονούσα να έρθει. Ήθελα να μπω στο ποτάμι. Το τρένο της γραμμής. Από Θεσσαλονίκη για Αλεξανδρούπολη. Τα βαγόνια γεμάτα κόσμο. Ηλικιωμένους, στρατιώτες, νέους. Η απόβαση. Λίγο οι στολές. Λίγο τα κουπιά. Μας κοιτάνε περίεργα. Λογικό! Το ταξίδι σύντομο. Μόλις δέκα λεπτά. Πιάσαμε την κουβέντα…

«Να προσέχετε στο ποτάμι γιατί βρέχει», είπε η γιαγιά που ταξίδευε μέχρι την Αλεξανδρούπολη. «Γεια σου, γιαγιά. Καλό ταξίδι».

Δεν πιστεύω στα μάτια μου. Ένας σταθμός στο πουθενά. Στα ερειπωμένα Λιβερά. Βρέχει. Δυνατά. Είμαι ευτυχισμένος. Αποσβολωμένος. Από την ομορφιά. Από τη φύση. Επειδή μόνο εκείνη ξέρει τον τρόπο. Και έχει τον τρόπο. Έχει εκείνο που κάνει τα πράγματα μοναδικά. Δυνατά. Ισχυρά. Επιβάλλει τη δική της διακριτικότητα στις ανθρώπινες παρεμβάσεις. Και το επιτυγχάνει. Και οι άνθρωποι εδώ τη σέβονται. Είναι συνοδοιπόροι. Και κάνουν αγώνα να το μεταδώσουν. Να το εγχύσουν στις σκέψεις μας, στις δράσεις μας, στις κινήσεις μας. Σε όλους όσοι έχουμε αποξενωθεί από τη φύση.

Έχει περάσει ένα μισάωρο και η βροχή ελαττώνεται. Είμαστε έτοιμοι. Σε δύο λεπτά στην όχθη και σε πέντε στο κανό με τη Νίκη. Και στα διπλανά η Ανθή, ο Χάρης, ο Γιώργος, ο Τάσος, η Δέσποινα. Και πολλοί ακόμη. Γαληνεύεις. Ταξιδεύεις. Σκέφτεσαι. Αφήνεσαι. Είσαι δυνατός. Αισθάνεσαι μοναδικός. Αγαπάς τον κόσμο. Τον σέβεσαι. Είσαι περήφανος. Αναδύονται μυρωδιές, όπως και τα καλύτερα συναισθήματα που μπορεί να εμπεριέχονται σε έναν άνθρωπο.

Πλησιάζουμε στους μαιανδρισμούς. Του Νέστου. Στο διάλειμμα. Έχουν φροντίσει να γευτείς προϊόντα του ευλογημένου τούτου τόπου. Είναι από τα διαλείμματα που δεν σε νοιάζει εάν θα κρατήσει για πολύ. Θες πάλι να μπεις στο ποτάμι. Ανυπομονείς. Είσαι εκεί. Γύρω σου ό,τι πιο ανέγγιχτο. Και θες να το δεις. Να το ζήσεις. Να το αποτυπώσεις. Να κάνεις το μυαλό σου σφουγγάρι. Να γράψεις τις εικόνες στον σκληρό δίσκο της ζωής. Ανεξίτηλα.

Πλησιάζοντας στο τέλος, ένας φίλος παίζει γκάιντα, η Σοφία χειροκροτεί, ο πρόεδρος όπως πάντα χαμογελαστός. Μας υποδέχονται στη Γαλάνη. Θες να σηκωθείς να χειροκροτήσεις και εσύ. Τη φύση πάνω απ` όλα αλλά και τους ανθρώπους που ζουν και δραστηριοποιούνται εκεί ακολουθώντας τους σημαντικότερους κανόνες αυτής της ζωής. Αυτόν του σεβασμού και τον άλλο της ισότητας.

Δεν ξέρω πόσες ώρες μείναμε στο ποτάμι. Ξέρω όμως ότι καταγράφηκε ανεξίτηλα στο μυαλό. Ο Νέστος, είναι πλέον και το δικό μας ποτάμι. Είναι από αυτά που μας συμβαίνουν στη ζωή και μας αλλάζουν. Ίσως για πάντα. Προς το καλύτερο.

Έπειτα από μία συγκλονιστική ημέρα, επέστρεψα στο ξενοδοχείο. Σήμερα η Άνγκελα Μέρκελ επισκέφθηκε στην Αθήνα… Έκλεισα την τηλεόραση και έμεινα στις σκέψεις μου. Δεν θα σας πω τι σκεφτόμουν. Αλλά νομίζω το ξέρετε…

Aπό το protagon.gr

*Ο Δημήτρης Σταθόπουλος είναι τουριστικός συντάκτης και το blog του είναι το voltarw.blogspot.com