Συνήθως στο τέλος της σχολικής χρονιάς κάποια βιβλία καίγονται από τους μαθητές, προκαλώντας –δικαίως- αυστηρές συστάσεις.

Όμως ένας επίμονος αναγνώστης διαπίστωσε ότι η καταστροφή των βιβλίων δεν είναι αποκλειστικότητα κάποιων μαθητών (που δικαιολογούνται για την ανωριμότητα της εφηβείας) αλλά φαίνεται ότι γίνεται  και από σχολεία.

 Αυτό προκύπτει από το γεγονός ότι στίβες με αχρησιμοποίητα σχολικά βιβλία κατέληξαν στον κάδο της ανακύκλωσης του λιμνίου της Ξάνθης προφανώς από κάποια σχολική μονάδα.

Το γεγονός ότι κάποια – ίσως και όλα- τα βιβλία δεν θα διδάσκονται την επόμενη χρονιά όπως επίσης και η ενέργεια των υπευθύνων να τα δώσουν στην ανακύκλωση δεν απαλλάσουν τους υπεύθυνους από την ευθύνη για την καταστροφή των βιβλίων. Η  γνώση που καταστρέφεται δεν εξαρτάται από τη χρηστικότητα του εγχειριδίου στο σχολικό περιβάλλον γιατί ακριβώς αυτή η λογική συμπίπτει με τη λογική του μαθητή που καίει τα βιβλία (που δεν θα ξαναχρησιμοποιήσει) αλλά γίνεται αποδέκτης σκληρής κριτικής.

Όμως τα ελαφρυντικά είναι διαφορετικά στις δύο περιπτώσεις.