Mεγάλη είναι η συγκίνηση που εκδηλώνεται πανελλαδικά για το θάνατο του Σάββα Μετοικίδη.

Η αυτοκτονία του 42χρονου εκπαιδευτικόυ από τη Σταυρούπολη έχει προκαλέσει, όπως είναι λογικό, πολύ έντονα συναισθήματα σε φίλους, συναδέλφους και συναγωνιστές τους σε όλη τη χώρα. Πέρα από το φιλικό του κύκλο στην Ξάνθη, στην Αθήνα και ιδιαίτερα στους χώρους όπου δραστηριοποιήθηκε τα τελευταία χρόνια, εκδηλώνεται μεγάλη οδύνη.

Στο διαδίκτυο, σε ανακοινώσεις αλλά και σε σημειώματα, ακόμη και πανό, οι άνθρωποί του αναφέρονται στην αυτοκτονία και εκφράζουν τα ερωτηματικά και τη λύπη τους για την απουσία του με μεγάλη πίκρα.

Τι έγραψαν γι’αυτόν:

Η ανηψιά του:

Δεν ήταν απλά ο θείος, ήταν πολλά παραπάνω. Ήταν σύντροφος, φίλος, αυτός που μου έμαθε να αγωνίζομαι, να είμαι αισιόδοξη, να μη φοβάμαι. Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος. Θα την αλλάξουμε τη ζωή παρ’ όλα αυτά.

Μαρία

Οι συνάδελφοί του στα 38^ο και 120^ο  Δημοτικό Σχολείο Aθήνας, όπου υπηρετούσε, εξέδωσαν ανακοίνωση:

Στο φίλο μας Σάββα,

Αγαπημένε μας συνάδελφε,  σύντροφε και συνοδοιπόρε  στον καθημερινό αγώνα του  επαγγελματικού και κοινωνικού  στίβου, πολύτιμε φίλε,  Σάββα  μας,
Λέμε και γράφουμε για σένα, προσπαθώντας να βρούμε απάντηση, στο γιατί της μοναχικής σου πράξης.
Γιατί εσύ, ένας άνθρωπος τόσο βαθιά πολιτικοποιημένος, έχοντας για χρόνια δώσει σκληρούς αγώνες, μέσα από το εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα, επέλεξες να βαδίσεις με απόλυτα μοναχικό τρόπο, το δρόμο μακριά από τη  σκληρή πραγματικότητα, που όλοι βιώνουμε.

Ήταν η βαθιά ευαισθησία σου αγαπημένε μας συνάδελφε, απέναντι στα προβλήματα που καθημερινά τα δυο τελευταία χρόνια διογκώνονταν και των οποίων ο ίδιος γινόσουν αποδέκτης, μέσω των γονέων και των μαθητών σου, καθώς και η άρνησή σου ν’ αποδεχτείς ότι είσαι και είμαστε εγκλωβισμένοι σ’ ένα άδικο και σκληρό παρόν, που έγινε ίσως η αιτία που σε οδήγησε να δώσεις μ’ αυτόν τον δραματικό τρόπο, την τελευταία σου μάχη, αυτή της προσωπικής σου επιλογής;

Μακάρι, να’ χαμε διαισθανθεί κάτι και να μπορούσαμε ν’ αλλάζαμε αυτή σου την απόφαση και τώρα να’σουν εδώ, μαζί μας, στο χώρο που με υπευθυνότητα, αγάπη , διάθεση, δρούσες και μοχθούσες καθημερινά στο σχολείο.

Σάββα, η παρουσία σου ήταν πολύτιμη στους μαθητές σου που γι’ αυτούς διαρκώς έτρεχες και μιλούσες, ανησυχούσες και πάλευες. Ήθελες να τους μεταδώσεις όχι μόνο γνώσεις αλλά και τρόπους για να αποκτήσουν αυτοπεποίθηση, αποφασιστικότητα και αισιοδοξία για το μέλλον.
Όλοι εμείς οι συνάδελφοι και φίλοι σου, νιώθουμε πολύ τυχεροί που σε είχαμε δίπλα μας όλο αυτό το διάστημα και ανταλλάξαμε μέσα από τις ατελείωτες συζητήσεις ,τις ανησυχίες, τους φόβους, τις ευαισθησίες, το θυμό, τις επιθυμίες μας, που μοιραστήκαμε το γέλιο, τις μικροχαρές και τις μικρολαχτάρες της καθημερινότητας.

Ο Νέστος σε κέρδισε τελικά κοντά του κι εμείς θα σε κρατήσουμε ζωντανό, στο μυαλό και στην καρδιά μας. Παρά το μεγάλο πόνο και παρόλο που μας είναι δύσκολο ν’ αποδεχτούμε τον τρόπο φυγής σου, θα συνεχίσουμε ν’ αγωνιζόμαστε, με πίστη ότι θα καταφέρουμε ν’ αλλάξουμε αυτή την κοινωνία και ότι θα δώσουμε πάλι στο μέλλον την κλεμμένη του αισιοδοξία.  

Οι φίλοι και συνάδελφοί σου στο 38^ο και 120^ο Δημοτικό Σχολείο Αθηνών

Η ΕΛΜΕ Ξάνθης:

H ΕΛΜΕ Ξάνθης εκφράζει την βαθιά θλίψη και οδύνη για τον χαμό του συντοπίτη μας, συνδικαλιστή δάσκαλου Σάββα Μετοικίδη.

Αλησμόνητε φίλε Σάββα όπως είπες και ‘συ «δε μας ταιριάζει η μοιρολατρία και ο πεσιμισμός. Όταν χρειαστεί θα ξανασμίξουμε τα βήματα και τις καρδιές μας στους δρόμους, θα συντονίσουμε με καλύτερους όρους το βηματισμό μας με τους συναδέλφους καθηγητές, τους φοιτητές και τους μαθητές, όχι μόνο για ν’ αντισταθούμε σε όσα μας ετοιμάζουν, αλλά και για να διεκδικήσουμε όσα ονειρευόμαστε και μας αξίζουν»

Καλό ταξίδι…

Άλλοι φίλοι του

Μια ακόμη μνημονιακή δολοφονία. Θα ήθελα να είναι ψέμα, αλλά δυστυχώς δεν είναι.
Ο αγαπημένος σύντροφος και φίλος Σ. Μετοικίδης διάλεξε να φύγει από κοντά μας σε μια στιγμή που τον χρειαζόμαστε σαν αγωνιστή, σαν δάσκαλο, σαν άνθρωπο. Ο Σάββας μας έδωσε πολλά, γι’αυτό και η απώλειά του είναι δυσαναπλήρωτη.

Καλό σου ταξίδι αγαπημένε μας φίλε και σύντροφε ΣΑΒΒΑ.
ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ

Στο σχολείο του:

Δυό μέρες τώρα στεκόμαστε συγκινημένοι, θυμωμένοι, αμήχανοι μέσα κι έξω απ’το σχολειό της Κυψέλης που δίδασκε ο Σάββας. Τη Δευτέρα και τα δυο σχολειά που συστεγάζονται δεν λειτούργησαν. Οι δάσκαλοι πίνουν καφέδες και κονιάκ με κλαμένα μάτια-ο αλληλέγγυος συνάδελφος. Τα παιδιά ζητούν απαντήσεις και του γράφουν μηνύματα-ο πραγματικός παιδαγωγός. Οι γονείς συζητούν κι αφήνουν λουλούδια-το πιο φιλικό πρόσωπο μέσα στο πιεστικό σχολικό περιβάλλον. Φωτογραφίες, γράμματα, λουλούδια στην πόρτα του σχολείου, συνθήματα στον τοίχο, πασχίζουν να μιλήσουν για την αξία και την ομορφιά μιας ζωής ανυπάκουης και εξεγερμένης. Δεν έλλειψαν και οι – ελαχιστότατοι ευτυχώς – συνήθεις παπάρες που γκρίνιαζαν ”αυτό που έκανε δεν είναι καλό παράδειγμα για τα παιδιά μας…”.Πήραν τις απαντήσεις που τους άρμοζαν. Ναι ρε, είστε εσείς καλό παράδειγμα που τα μεγαλώνετε με την ίδια υπόδουλη ραγιαδίστικη ζωή που ζείτε κι εσείς, που τα τρελλαίνετε με τον ανταγωνισμό και τη βαθμοθηρία, που τα μαθαίνετε στη ρουφιανιά και τον ατομικισμό.Πείτε τους την αλήθεια ότι από δω και πέρα δε θά’χουν ούτε τα ψίγματα των αυτονόητων που είχατε εσείς και θα πρέπει να σηκώσουν ψηλά το κεφάλι και ν’αγωνιστούν συλλογικά και χωρίς συμβιβασμούς για την ισότητα και την εξάλειψη της εκμετάλλευσης.Γι’αυτά πάλεψε ο δάσκαλός τους, αυτά σφραγίζουν την πορεία της ζωής του κι όχι το τραγικό τέλος που επέλεξε να έχει, που βεβαίως επιδέχεται σκεπτικισμό γιατί η ζωή είναι μοναδικό και αδιαμφισβήτητο αγαθό. Ας συνεχίσουμε με κοινωνικούς αγώνες για τη ζωή ενάντια σε ένα απάνθρωπο σύστημα που μας την κλέβει, ζωή με νόημα και άρωμα ελευθερίας όμως. Έτσι θα θυμόμαστε και θα τιμούμε τον Σάββα και κάθε άλλον σύντροφο που λείπει.

Ένας άλλος συναγωνιστής του:

Είσαι σύντροφος, πάντα συνεπής στους κοινωνικούς αγώνες, είσαι ένας από έμας στο δρόμο, μαχητής της ζωής για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.

Χάρηκα που σε γνώρισα, που γνώρισα έναν υπέροχο άνθρωπο.
Σάββα, σε αυτό το ταξίδι δεν είμαστε μαζί, αλλά συνεχίζουμε μαζί στο δρόμο για την λευτεριά.
Είχα την αίσθηση οτι θα συναντιόμασταν σε κάποια πορεία…  θα σ’ έχω στο νου μου.
Κουράγιο στους συντρόφους, φίλους, συγγενείς.

Γιάννης, Αιγάλεω