Το κείμενο που διαβάστηκε στην εκδήλωση που πραγματοποίησε η Πρωτοβουλία κατά της Ομοφοβίας Ξάνθης την Πέμπτη 22 Νοεμβρίου για την παγκόσμια ημέρα μνήμης διεμφυλικών/τρανσέξουαλ ατόμων, κοινοποιήθηκε στο πλαίσιο της ενημέρωσης της κοινής γνώμης:

« Οι τρανς άντρες και οι τρανς γυναίκες, επιζητούμε και θέλουμε μία ζωή στο φώς της ημέρας»

   Η Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης για τα διεμφυλικά / τρανς άτομα, είναι μία ημέρα μνήμης και τιμής για όσα τρανς άτομα έχασαν τη ζωή τους λόγω εγκλημάτων μίσους, ενός παράλογου μίσους λόγω της ταυτότητας φύλου των θυμάτων.

     Παράλληλα όμως είναι και μία ημέρα αφύπνισης για τον ρατσισμό, τις διακρίσεις και την μισαλλοδοξία που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα στην καθημερινότητά τους. Για τις θεμελιώδεις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους, όπως το δικαίωμα στην ζωή, την προσωπική ασφάλεια, το δικαίωμα στην ιδιωτικότητα, το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την ασφαλιστική κάλυψη, εν τέλει το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή ζωή.

   Ανατρέχοντας στην ιστορία της Παγκόσμιας Ημέρας Μνήμης για τα διεμφυλικά άτομα, θα πρέπει να γυρίσουμε πίσω στις 20 Νοεμβρίου του 1998. Εκεί μετά από πολλές βίαιες και ιδιαίτερα απεχθείς δολοφονίες τρανς ατόμων, και με αφορμή την δολοφονία της Ρίτα Έστερ, τον Νοέμβριο του 1998 στη Μασαχουσέτη των ΗΠΑ, με πρωτοβουλία της Γκουέντολιν Ανν Σμιθ, ακτιβίστριας και αρθρογράφου, πραγματοποιήθηκε η πρώτη εκδήλωση μνήμης με μια πορεία 250 ατόμων που κρατούσαν κεράκια. Έκτοτε η Παγκόσμια Ημέρα Μνήμης τιμάται σε πολλές πόλεις όλου του κόσμου αυτήν την ημέρα.

   Σύμφωνα με τις επίσημες στατιστικές, της Trans Murder Monitoring (TMM) της πανευρωπαϊκής οργάνωσης Transgender Europe (μέρος ενός παγκόσμιου πρότζεκτ, του Transrespect versus Transphobia Worldwide – TvT), κάθε τρεις ημέρες δολοφονούνται τουλάχιστον δύο τρανς άτομα σε κάποια γωνιά του πλανήτη. Η καταγραφή του τελευταίου χρόνου, δείχνει ότι από τον Νοέμβριο του 2011, έως τον Νοέμβριο του 2012, δολοφονήθηκαν 250 τρανς άτομα. Αυτές είναι οι επίσημες καταγραφές επαναλαμβάνω, καθώς υπολογίζεται ότι ο αριθμός αυτός είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς σε πολλές χώρες εγκλήματα κατά τρανς ατόμων δεν καταγράφονται ως εγκλήματα μίσους, ενώ σε άλλες χώρες οι δολοφονίες αυτές καταγράφονται απλά με το βιολογικό φύλο του ατόμου, δηλαδή όχι ως τρανς άτομα.

     Η φετινή Ημέρα Μνήμης γίνεται πιο επίκαιρη για την Ελλάδα, μετά τα κρούσματα βίας και επιθέσεων που είχαμε πρόσφατα κατά lgbt ατόμων, στο Ζάππειο, την Ομόνοια, την Πλατεία Κεραμικού, αλλά και πολλών ακόμη που δεν καταγράφονται επίσημα, ωστόσο αποδεικνύουν ότι η ομοφοβική και τρανσφοβική βία βρίσκεται ανάμεσά μας. Θα πρέπει να κάνουμε ότι μας είναι δυνατόν για την ενδυνάμωση της συνείδησης στην lgbt κοινότητα κατά της βίας και του ρατσισμού, αλλά και ευρύτερα στην κοινωνία με την δημιουργία συμμαχιών ώστε να δημιουργηθεί ένα αποτελεσματικό τοίχος κατά του ρατσισμού που αντιμετωπίζουν οι μειονοτήτες.

   Η φετινή ημέρα μνήμης γίνεται ακόμη πιο επίκαιρη, επίσης, γιατί βρίσκει την Ελλάδα αθωράκιστη μπροστά σ’ αυτά τα φαινόμενα βίας αφού η νομοθεσία κατά των επιθέσεων / εγκλημάτων μίσους προστατεύει μεν τον σεξουαλικό προσανατολισμό, όχι όμως την ταυτότητα φύλου, δηλαδή τα τρανς άτομα και τούτο κάνει επιτακτική την ανάγκη άμεσης νομοθέτησης σ’ αυτήν την κατεύθυνση.    

   Ακόμη δε περισσότερο, εκτός της βίας αυτής, υπάρχει και η θεσμική βία από την ίδια την Πολιτεία, που αντί να νομοθετήσει στην κατεύθυνση των ίσων δικαιωμάτων, καταφεύγει σε επιχειρήσεις – σκούπα στα πλαίσια της επιχείρησης «Ξένιος Ζευς», όπου σε συνεργασία με την ιατρική μπλούζα του ΚΕΕΛΠΝΟ, χρησιμοποιώντας μία απαράδεκτη υγειονομική διάταξη, κάνει ένα κυνήγι μαγισσών κατά μειονοτήτων, ανάμεσα σ’ αυτές και των τρανς ατόμων, με μαζικές αναίτιες προσαγωγές κατά τη διάρκεια των οποίων παραβιάζεται κάθε έννοια σεβασμού της ανθρώπινης αξίας, της προσωπικότητας, αλλά και της τήρησης των προσωπικών δεδομένων.

   Μας βρίσκει επίσης σε μία βαθιά οικονομική κρίση, όπου τα τρανς άτομα που ήταν ούτως ή άλλως αποκλεισμένα από τον χώρο της εργασίας, της υγείας και της ασφάλισης, πλέον βρίσκονται αντιμέτωπα –όντας περιθωριοποιημένα– ακόμη και με το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης. Καταγραφές του Σωματείου μας, έδειξαν ανάμεσα σε μέλη μας, ότι περίπου ένα ποσοστό 15% των μελών μας βρίσκονται σε δυσκολία να υποστηρίξουν ακόμη και την καθημερινή σίτισή τους και για αυτόν τον λόγο ήδη «τρέχει» πρόγραμμα σίτισης στα πλαίσια του Σωματείου μας.

   Αγαπητές φίλες / αγαπητοί φίλοι,

     Ζώντας σε έναν κόσμο που η βία, ο ρατσισμός, η μισαλλοδοξία, οι διακρίσεις και οι κοινωνικοί αποκλεισμοί γίνονται όλο και πιο έντονοι, είναι απαραίτητο να προτάξουμε την βαθιά μας πίστη πρώτιστα στην ανθρώπινη αξία, ιδιαίτερα απέναντι στα πιο ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας, ανάμεσα στα οποία είναι και η μειονότητα των τρανς ατόμων που στερούνται βασικά και θεμελιώδη δικαιώματά τους.

Ενδεικτικά αναφέρουμε:

– Αδυναμία εύρεσης στέγης (πολλοί αρνούνται σε τρανς άτομα να ενοικιάσουν σπίτι),

– Αδυναμία εύρεσης εργασίας. Σκεφτείτε πόσοι δίνουν ή θα έδιναν δουλειά σε ένα

τρανς άτομο. Σκεφτείτε αν έχετε δεί πολλά τρανς άτομα να εργάζονται, είτε στον δημόσιο, είτε στον ιδιωτικό τομέα. Και εδώ θα πρέπει να μιλήσουμε ειδικά για τις τρανς γυναίκες για την καταναγκαστική σεξουαλική εργασία, που δεν χωράει αμφιβολία ότι είναι καταναγκαστική, αφού είναι αποκλεισμένες από την εργασία. Θα πρέπει να μιλήσουμε για τους τρανς άντρες που παραμένουν αόρατοι στην πλειοψηφία τους, ως ασπίδα για την προστασία τους απ’ τις διακρίσεις.

– Αδυναμία υποστήριξης βασικών αναγκών και δικαιωμάτων τους, όπως η ασφάλιση,

η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, ακόμη κάποιες φορές και η εκπαίδευση. Και πολλά-πολλά ακόμη που θέτουν στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής τα διεμφυλικά άτομα. Και δεν χρησιμοποιώ τυχαία την λέξη περιθώριο, αγαπητές φίλες και φίλοι. Γιατί το «περιθώριο» είναι αυτό που μπορεί να δικαιολογήσει στο άρρωστο

μυαλό κάποιων ότι οι τρανς άντρες και οι τρανς γυναίκες ανήκουν σ’ αυτό εξ

ορισμού, επομένως για ότι μπορεί να τους συμβεί, η κοινωνία μπορεί να σιωπά, να το ανέχεται: «περιθώριο άλλωστε είναι». Και αυτό ακριβώς θέλουμε να φωνάξουμε εδώ: Οι τρανς άντρες και οι τρανς γυναίκες δεν είναι περιθώριο. Οι τρανς άντρες και οι τρανς γυναίκες, επιζητούμε και θέλουμε μία ζωή στο φώς της ημέρας. Δεν επαιτούμε, απαιτούμε σεβασμό στην ζωή και την αξιοπρέπειά μας, στο κοινωνικό μας φύλο, στην ίδια μας την υπόσταση.

     Εκ μέρους του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, ευχαριστούμε την Πρωτοβουλία κατά της ομοφοβίας ξάνθης για την πρόσκληση και τη δυνατότητα να ακουστεί η φωνή μας – ευχόμαστε κάθε επιτυχία στην εκδήλωσή σας, και καλή συνέχεια στις προσπάθειές σας.

Φιλικά, Μαρίνα Γαλανού, Πρόεδρος του Σωματείου Διεμφυλικών Ελλάδας.