Oι μαύρες σκέψεις από το χαμό του Νίκου Βαβατσικλή μας πλημμυρίζουν και υπερνικούν τη δημοσιότητα σήμερα.

Δεν ήξερα ιδιαίτερα καλά το Νίκο όπως ένας συγγενής, δεν ζήσαμε στην ίδια πόλη και δεν μοιραστήκαμε το ίδιο γραφείο ποτέ στη δουλειά μας. Μοιραστήκαμε όμως τις ίδιες ανησυχίες, τις ίδιες σκέψεις, την ίδια αγωνία. Ναι, αλήθεια είναι, ίσως και την ίδια αποστροφή για πρόσωπα και καταστάσεις που ενοχλούσαν την αισθητική και τις ευαισθησίες μας.

“Έλα, είμαι ο Νίκος, ο φίλος του …,  δεν χρειάζεται να λέμε περισσότερα τώρα” ήταν η πρώτη ατάκα στη γνωριμία μας… Και αφού γνώριζες αυτό τον άνθρωπο, αυτό το «σκύλο», δεν γινόταν να μην τον συμπαθήσεις  και να μην νοιάζεσαι γι’αυτόν.  Για να μη χάσει το κέφι του. Στη δική μας δουλειά, δεν υπάρχουν πολλοί φίλοι, είναι σκατοδουλειά από αυτή την άποψη. Αλλά με μερικούς ανθρώπους «βρίσκεσαι» από την πρώτη στιγμή . Ειδικά ο Νίκος, με το ανατρεπτικό και ευφυές χιούμορ και με την ανέμελη στάση για τη ζωή ήταν από τους ανθρώπους που χαιρόσουν να βλέπεις, να συνεργάζεσαι, να μιλάς. Είχε και πολλούς εχθρούς, αυτό δεν ήταν άγνωστο, και ήξερε να τους βγάζει τη γλώσσα και να τους εκνευρίζει. Δεν μπορούσες παρά να είσαι μαζί του και απέναντί τους.

Παλέψαμε πολλές φορές σε πολλά «γήπεδα» και καταφέραμε πολλά. Πάντα με χαμόγελο, με πλάκες, με πάθος και αλληλεγγύη. Η συναδελφικότητα ήταν η τελευταία αξία που μπορούσε να σε συνδέσει, μάλλον η στάση για τη ζωή σε έφερνε πιο κοντά, το αστείρευτο κέφι του και το απολαυστικό χιούμορ.

Τις τελευταίες μέρες δεν ακουγόταν καλά, είχε χάσει το χαμόγελο, είχε σταματήσει να γράφει με το δικό του ανατρεπτικό στυλ. Δεν μίλαγε, δεν έλεγε τίποτε. Η φωνή δεν έβγαινε και όλοι αναρωτιόμαστε τί έχει.  Στο τελευταίο ραντεβού, τη Δευτέρα,  δεν ήρθε και στο τελευταίο mail, λίγες ώρες πριν «φύγει», δεν απάντησε.  Δεν ήξερα ρε φίλε και δεν είπες τίποτε σε κανένα….

Δεν το περίμενα και σοκαρίστηκα το πρωί μόλις άνοιξα τον υπολογιστή και είδα το μήνυμα ενός κοινού φίλου. Νόμιζα ότι είναι μια από τις πλάκες που ήξερε να κάνει καλύτερα από τον καθένα μας. Δεν ήταν πλάκα, ήταν αλήθεια δυστυχώς.

Ήταν πολύ άδικο και πολύ πρόωρο ρε Νικόλα, έπρεπε να προσέχεις πιο πολύ τον εαυτό σου. Να ξέρεις, ότι με πήρε όλη η δημοσιογραφική παρέα από την Αθήνα και ρώτησε για σένα, συγκλονίστηκαν. Ακόμη και στο θάνατό σου κέρδισες τις εντυπώσεις ρε μούργο, η «ψυχή του πάρτυ» είσαι πάλι αλλά δε γελάμε, κλαίμε ! Έφυγες στην επέτειο μιας “Επανάστασης”, ούτε μελετημένο να το είχες…

Καλό ταξίδι εκεί που πας. Θα σε θυμόμαστε και  θα μας λείψεις πολύ ρε σύντροφε…

Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com