Τον τρόπο που η πίεση και το εξεταστικό σύστημα μπορεί να οδηγήσει άριστους μαθητές σε επίπεδα χαμηλότερα από τους στόχους τους αλλά, κυρίως, τα συναισθήματα που διακατέχουν τους υποψήφιους των Πανελλαδικών και το άγχος που δημιουργούν οι εξετάσεις, εκφράζει μια μια σύντομη ανάρτησή της στο facebook μια Ξανθιώτισσα Υποψήφια. Πρόκειται για άριστη μαθήτρια που στη σχολική της ζωή διακρίθηκε αρκετά, ακόμη και έξω από τα σύνορα της χώρας, όμως στις εξετάσεις, οι επιδόσεις ήταν κάτω από τους στόχους που είχε βάλει.

Η “επιστολή” αυτή, δείχνει ότι το ταλέντο και η οξυδέρκεια πνεύματος δεν είναι στοιχεία που εξετάζονται από το εκπαιδευτικό σύστημα αλλά στοιχεία των προσωπικοτήτων που οι μαθητές διαθέτουν και θα εκμεταλλευτούν στη ζωή τους, ανεξάρτητα από το αν η σχολή τους θα είναι πρώτης προτίμησης ή όχι. Παράλληλα, δείχνει ότι οι υποψήφιοι που δεν τα καταφέρνουν στεναχωριούνται διπλά, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τους ανθρώπους τους.

Αναλυτικά η ανάρτηση

1 Ιουλίου. Μια συνηθισμένη μέρα σαν κι αυτή, θα λέγαμε καλό μήνα. Υποκειμενικό.Ποιος είναι καλός μήνας και ποιος κακός;

Έχω αρχίσει να πείθομαι για δικούς μου διάφορους προσωπικούς λόγους ότι αυτή η μέρα, η πρώτη Ιουλίου, θα είναι πάντα εφιαλτική. Σα να λέμε στοιχειωμένη. Ή μήπως γίνομαι προληπτική και γελοία τώρα; Καταραμένη μέρα.

Σήμερα συγκεκριμένα, την πρώτη Ιουλίου 2014 ανακοινώθηκαν οι βαθμολογίες των Πανελλαδικών. Δύσκολη μέρα, περίεργη. Για πολλούς τρομακτική, για άλλους αδιάφορη, για λίγους λυτρωτική. Τώρα συνειδητοποιώ αυτό που λένε <<εν αγνοία χαρούμενος>>.

Δεν ξέρω να βάζω νεύματα, ήμουν θετική. Χθες το βράδυ ήμουν ανήσυχη, δεν μπορεί, θα το νιώσατε κι εσείς…Ανήσυχη, ενώ ήξερα πως δεν μπορώ ν’ αλλάξω κάτι. Σας διαβεβαιώ πως αυτό ήταν που με τρόμαζε περισσότερο. Και πως μου τη δίνει στα νεύρα αυτό το <<ό,τι έγινε, έγινε!>>. Από τις πιο χρήσιμες συμβουλές που μου ‘χουν δώσει! Εδώ το θαυμαστικό δηλώνει ειρωνεία. Αλλά δεν είναι αυτό ειρωνεία, ειρωνεία είναι που ο ένας εξεταστής μου έβαλε 80 στην έκθεση και ο άλλος 66. Ευχαριστώ, με υποχρεώσατε.

Δύσκολο να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα ενός υποψήφιου εξεταζόμενου. Το άγχος των εξετάσεων δε θέλω ούτε να το συζητάω. Μόνο που το θυμάμαι με πιάνει ναυτία! Τώρα είναι έμφαση, όχι ειρωνεία. Εγώ συγκεκριμένα, απέτυχα. Υποκειμενικό κι αυτό. Για μένα προσωπικά, αποτυχία είναι να μην μπορείς να μπεις σε κάποια από τις πρώτες σχολές της προτίμησής σου. Για κάποιον άλλο, μπορεί να είναι το να μην επαρκούν τα μόρια που συγκέντρωσαν για την εισαγωγή τους στην τελευταία δηλωμένη σχολή στο μηχανογραφικό τους. Εγώ νιώθω αποτυχημένη. Στεναχωρήθηκα και απογοητεύτηκα πολύ με τον εαυτό μου, όμως τίποτα δε συγκρίνεται με την ευθύνη που με βαραίνει.

Η ευθύνη απέναντι στους γονείς, τους συγγενείς και τους καθηγητές μου. Η ευθύνη απέναντι στους ανθρώπους που με νοιάζονται και περιμένουν από μένα. Αυτό είναι το πιο δύσκολο και επίπονο κομμάτι όλης της διαδικασίας. Ο μεγαλύτερός μου φόβος. Να μην απογοητεύσω τους ανθρώπους που πίστεψαν σ’ εμένα. Για μένα δε με νοιάζει τόσο, στεναχωριέμαι για σένα μαμά, για σένα μπαμπά που δεν ξέρω τι σκέφτεστε τώρα. Συγγνώμη μπαμπά που δεν έγινα γιατρός μα ούτε μπορούσα, ούτε ήταν αυτό που ονειρευόμουν μέχρι τώρα. Συγγνώμη μαμά που δεν κατάφερα να πραγματοποιήσω τα όνειρα μου και να ασχοληθώ με την έρευνα, εσύ πάντα με στήριζες σε κάθε μου απόφαση και ήθελες αυτό που ήθελα. Σ’ έβλεπα ευτυχισμένη και μόνο που είχα όνειρα και στόχους.

Συγνώμη θείε-θεία που με περιμένατε στη Θεσσαλονίκη για να με βλέπετε πιο συχνά. Συγγνώμη θείε-θεία που με θεωρούσατε άριστη, αλλά σ’ αυτή την τελευταία δοκιμασία δεν μπόρεσα ν’ ανταποκριθώ όπως έπρεπε. Συγγνώμη γιαγιά που δε θα με καμαρώσεις ποτέ δικηγόρο. Δεν ήμουν καν στην κατεύθυνση που έπρεπε γιαγιά, σ’ το είχα εξηγήσει.

Αυτά σκέφτομαι. Όσο και να μισώ αυτή τη φράση, τώρα ναι. Ό,τι έγινε, έγινε. Δεν έγραφα αρκετά καλές περιλήψεις και δε μου πολυάρεσαν τα ολοκληρώματα, μα εμένα η Βιολογία μ΄ ενδιέφερε. Ό,τι και να πω τώρα είναι ανούσιο. Ποιος άραγε νοιάζεται για το πως νιώθει μια 18χρονη υποψήφια Πανελληνίων και ποιος θ’ αφιερώσει χρόνο για να διαβάσει όλα αυτά που γράφω;

Ένα μεγάλο συγχαρητήρια από μένα στους μαθητές που αρίστευσαν επειδή έκαναν ένα πολύ οργανωμένο διάβασμα και προς Θεού(!) δεν στερήθηκαν τίποτα, αλλά ένα μεγαλύτερο συγχαρητήρια στους μαθητές που είχαν μια φυσιολογική ζωή και κατάφεραν να φτάσουν στους στόχους τους. Ένα μπράβο σ’ εσάς που ό,τι κι αν γίνει παραμένετε ψύχραιμοι.

Σας θαυμάζω και σας ζηλεύω. Ένα ευχαριστώ σε όσους με στήριξαν σ’ αυτή μου την προσπάθεια ανεξαρτήτως αποτελέσματος κι ένα συγγνώμη στους ίδιους που δεν τα κατάφερα. Αφού δεν μπορώ να σας ευχαριστήσω με τους βαθμούς μου, σας ευχαριστώ με τα λόγια μου και θα σας ευχαριστώ σε κάθε μελλοντική μου επιτυχία. Σας ευχαριστώ. Συγγνώμη.

Βασιλειάδου Θάλεια.