Με την αποριψη της πρότασης για δημιουργία ενός ταμείου αλληλεγγύης με ένα μέρος της αμοιβής των δημοτικών συμβούλων που έχουν μισθό για τη θέση τους, χάθηκε μια μικρή ευκαιρία το Δημ. Συμβούλιο ενωμένο, να στείλει ένα μήνυμα στην κοινωνία ότι είμαστε εδώ, καταλαβαίνουμε.

Στα πρόσωπα πολλών δημοτικών συμβούλων της συμπολίτευσης έβλεπα ένα δισταχτικό ναι, ένα αδύναμο, αλλά ναι, ίσως δεν είχαν το θάρρος να το πουν, να συνταχθούν με την αντιπολίτευση σε ένα ηθικό δίλλημα, να συνταχθούν με την κοινωνία, να στείλουν ένα ενθαρρυντικό σινιάλο, ότι καταλαβαίνουμε..
Το ότι δεν θα λύναμε τα προβλήματα με αυτή την κίνηση το καταλαβαίνουν όλοι, αλλά ότι κάποια από τα χρήματα που μας δίνουν οι πολίτες θα τα ρίχναμε σε ένα καλάθι όλοι μαζί ομόφωνα, θα ήταν μήνυμα.

Ο Γκαντι έλεγε ότι εάν θέλεις να περάσεις ένα μήνυμα προς την κοινωνία, γίνε εσύ ο ίδιος το μήνυμα. Η πρόταση δεν αποτελούσε λαϊκισμό. Λαϊκισμός θα ήταν να επιβάλλεις να δίνει κάποιος χρήματα από τη νόμιμη εργασία του, όπως έγινε πρόταση, εκ του ασφαλούς, διότι την απέσυραν αμέσως. και αυτό διότι τα χρήματα που κερδίζει κάποιος από τη νόμιμη εργασία του, τα διαχειρίζεται όπως θέλει και εάν έχει την ευαισθησία να σκεφθεί τον συνάνθρωπο του, πρέπει να το κάνει κατά την γνώμη μου, χωρίς να το διατυμπανίζει.

Τα χρήματα για τα οποία συζητούμε, αποτελούν αμοιβή των αιρετών για τις υπηρεσίες που παρέχουν στους δημότες. Είναι γνωστά τα ποσά και καθαρά και τίμια θα μπορούσε ένα μικρό μέρος απ’ αυτά να τα κατευθύνουμε σε πολίτες ή κοινωνικές  υπηρεσίες του Δήμου που τα έχουν ανάγκη. Τα τεχνικά ζητήματα δεν ήταν το εμπόδιο, άλλωστε ξέρουμε όλοι ότι υπάρχουν νόμοι, αλλά υπάρχουν και «παραθυράκια» για παραβάσεις, στις αγαθοεργίες θα κολλούσε το θέμα; Η πρόταση μπορούσε να γίνει αποδεκτή και υπό μορφή δωρεάς χωρίς να υπάρξει νομικό πρόβλημα. Όταν ζητάς από την υψηλή πολιτική ηθική στάση και παραδειγματισμό, πρέπει να το δείχνεις και συ εκεί που μπορείς, στην «χαμηλή» πολιτική σκηνή, στο Δήμο.

Το Δημοτικό συμβούλιο συντάχθηκε  πίσω από τους αναπάντεχα υποστηριχτές του όχι, βλ Κολλαρος, τους «ορθολογιστές» αντιδημάρχους, που γι’ αυτούς η πολιτική φιλτράρεται μέσα από τον φακό του αμοραλισμού και υπονομεύτηκε από την εσπευσμένη, χάριν εντυπωσιασμού πρόταση του Ανταμπουφη, χωρίς συνεννόηση και επεξεργασία με την μείζονα  αντιπολίτευση, η οποία είχε στο πρόγραμμά της ανάλογη πρόταση.

Η κρίση της πολιτικής, έτσι όπως διαγράφεται κατά την άσκηση της εξουσίας, οφείλεται εν πολλοις στην αποσύνδεση από το αξιακο και ηθικό περιεχόμενο της, στην υπερβολική ίσως, τεχνοκρατικοποιήση και στην από-ιδεολογικοποιηση της, και έχει ως συνεπεία η πολιτική να γίνεται αντιληπτή ως τεχνική διαχείρισης και διατήρησης της εξουσίας. Υπό την έννοια αυτή είναι εμφανής η αναγκαιότητα «ηθικοποίησης» των πολιτικών, των συνδικαλιστών και γενικά όσων ασκούν εξουσία κάτι που θα διευκόλυνε τη λειτουργία των ανθρωπίνων κοινωνιών.

Ο μεγάλος φιλόσοφος Βιτγκενσταιν έγραφε ότι υπάρχουν «δυσκολίες της διάνοιας» και «δυσκολίες της βούλησης». Οι πρώτες αντιμετωπίζονται με κλασσικούς ορθολογιστικούς τρόπους. Οι δεύτερες είναι πιο ζόρικες αφορούν στον συνολικό προσανατολισμό μας στον κόσμο, σε ιστορικούς εθισμούς και εμπεδωμένους τρόπους που σχετιζόμαστε με τους άλλους. Οι φαύλοι κύκλοι αντιπροσωπεύουν δυσκολίες βούλησης. Για να αντιμετωπισθούν χρειάζονται αναπλαισιωση, να θέσεις, δηλαδή το πρόβλημα σε νέα συμφραζομενα, ώστε να ιδωθεί διαφορετικά. Εν αρχή ην η πράξη. Οι αντισυμβατικές πράξεις δημιουργούν το νέο πλαίσιο μέσα στο οποίο οι λέξεις αποκτούν καινούργιο νόημα. Η γλώσσα έπεται γράφει ο φιλόσοφος, είναι μια εκλέπτυνση της πράξης.

Ένας νέος τρόπος σκέψης προέρχεται με απροσδόκητες αντισυμβατικες πράξεις που μας συγ-κινούν. Θα έρθουν κι άλλες τέτοιες ευκαιρίες, ας το σκεφθούν οι συνάδελφοι της συμπολίτευσης από τώρα. Χρειαζόμαστε αντισυμβατικές πράξεις για να αλλάξουμε όλοι μας και θα ήταν τέτοια εάν όλοι μαζί ψηφίζαμε την προταση.