Αφορμή για το κείμενό μου αποτέλεσαν διάφορες τοποθετήσεις, συνεντεύξεις και άρθρα ηλικιακά νεότερων στελεχών του κόμματος Βενιζέλου, που φιλοδοξούν μάλιστα να τον διαδεχτούν. Εξέλιξη για την οποία ο ίδιος ο Βενιζέλος τους κλείνει το μάτι, στο πλαίσιο του μπρα ντε φερ του με άλλους επιδόξους δελφίνους του. Για να είμαστε βέβαια δίκαιοι, αντίστοιχης ποιότητας στελέχη θα βρει κανείς και σε άλλα κόμματα, σχεδόν σε όλο το πολιτικό φάσμα, προεξαρχόντων των συγκυβερνώντων κομμάτων.

Είναι το είδος στελεχών, για τα οποία τόσο συχνά ακούγαμε από τα ΜΜΕ ότι αυτονόητα τα χρειαζόμαστε στο προσκήνιο λόγω του ότι η ημερομηνία γέννησής τους είναι πιο πρόσφατη σε σχέση με παλαιοτέρους. Ότι θα εισάγουν “νέο ήθος” και ότι είναι “άφθαρτοι άνθρωποι”, όπου άφθαρτος σημαίνει ανώδυνος, άοσμος, άγευστος και πάντα χαμογελαστός καταγγέλων την πολιτική και τους πολιτικούς εν γένει, χωρίς διακρίσεις και διαφοροποιήσεις.

Για όσους είχαν την απορία γιατί τέτοια επιμονή των ΜΜΕ στην προώθηση της δεύτερης γενιάς τηλεπολιτικών- η πρώτη μας κυβερνά ήδη- η απάντηση έρχεται μέσα από την κρίση και από την προώθηση της μνημονιακής πολιτικής. Εντοπίζεται στην ανάγκη του συστήματος, της άρχουσας τάξης να αποπροσανατολίσει με το χυδαιότερο τρόπο το λαϊκό αίτημα για ριζοσπαστική αλλαγή, μετακινώντας το από το χώρο της πολιτικής σε αυτόν της βιολογίας. Ταυτόσημες πολιτικές με πιο χαριτωμένο περιτύλιγμα δηλαδή και με πολύ λιγότερες αναστολές, καθώς ουδέποτε όλα αυτά τα στελέχη συμμετείχαν στον παραμικρό κοινωνικό αγώνα ώστε να διαθέτουν έστω κάποιες αντιστάσεις.

Διαβάστε τη συνέχεια εδώ