Τον έβλεπα στην ομιλία του στο υπουργικό συμβούλιο. Νωθρός, δυσαρεστημένος, δύσθυμος, σχεδόν ενοχλημένος που υποχρεώθηκε να απολογηθεί. Δεν είχε συναίσθημα ο λόγος του, δεν ψέλλισε ούτε ένα λυπάμαι, συμπάσχω, συμπονώ, έδειχνε ότι δεν τον άγγιζε τίποτε από όσα συνέβησαν.

Ήταν έκδηλη η ενόχληση του που ένιωθε να χάνει την ευκαιρία να πανηγυρίσει για την έξοδο από τα μνημόνια, νευρικός και αμήχανος, μίλησε για εμπρηστές, για συμμετρική αντιμετώπιση των ασύμμετρων απειλών, για σπάσιμο αυγών, και αλλά φαιδρά και ξύλινα.

Αυτός που έμπλεος ενθουσιασμού έτρεχε στην κηδεία του Φιντελ στην Κούβα, έδειξε ότι δεν μπορεί να μεταμορφώνεται πάντα, διότι στα δύσκολα αποδεικνύεται ελλιποβαρής. Αυτός ο εμφανώς για τους έχοντες στοιχειώδη επίγνωση των χαρακτηριστικών ενός ηγέτη, ανεπαρκής, κοινωνικά απαίδευτος και επαγγελματικά ανώριμος καταληψίας, αποτελεί το είδωλο του νεοέλληνα στον καθημερινό καθρέπτη.

Αυτός που δεν ήθελε να υπογράψει μνημόνια για να σωθεί η χώρα από την χρεοκοπία, που δεν ήθελε να πληρώνει διόδια, που έταζε μισθούς, συντάξεις, αυτός που ως αρχηγός μιας παρέας που θεωρεί τον Ρουβικωνα ακτιβιστική οργάνωση και ότι οι δολοφονίες της 17 Ν είχαν ιδεολογικό πρόσημο, αυτός που υπόσχονταν διαγραφές και κουρέματα δανείων, είναι ένας από μας, ίδιος με μας.

Είναι αυτός που ενθαρρύνει την μικροπαραβατικότητα μας και επενδύει σε αυτήν. Όπως εμείς θέλουμε να καπνίζουμε όπου απαγορεύεται, να παρκάρουμε στην θέση των ΑΜΕΑ, να γκαζώνουμε στην διάβαση πεζών, να μιλάμε στο κινητό την ώρα που οδηγούμε, να καταλαμβάνουμε την ΛΕΑ στους αυτοκινητοδρόμους, έτσι αναζητούμε ως ηγέτη κάποιον που να μας μοιάζει και να μας καλύπτει, γι αυτό λοιπόν κρίναμε με την ωριμότητα (!) που μας διακρίνει ότι αυτός ο φανερά μειωμένης ικανότητας νεαρός, μπορούσε να μας οδηγήσει στο μέλλον, αφήνοντας μας παράλληλα να ζούμε παρασιτικά και λάθρα προνομιακά. 

Όμως δεν λάβαμε υπόψη ότι αυτός ο μπαγασάκος στα δύσκολα θα έσπευδε να μας αδειάσει με τον πλέον αδίστακτο τρόπο. Γι αυτό και την  δύσκολη ώρα, έσπευσε να κρυφτεί πίσω από τις διαχρονικές παθογένειες μας τις οποίες ενώ χρησιμοποίησε για να ανέλθει στην εξουσία, τώρα ανακάλυψε πόσο βολικό άλλοθι αποτελούν για να κρύψει τις εγκληματικές του παραλείψεις.

Τώρα είμαστε εμείς που τον ψηφίσαμε, οι αυθαίρετοι καταληψίες παραλιών, δημοσίων και δασικών εκτάσεων, που θα πρέπει να πληρώσουμε ακόμη και με την ζωή μας, την μικροπαραβατικότητα μας. Αφού νομιμοποίησε την παρανομία μας έναντι αμοιβής, τώρα θα αναγκαστεί να μας ξεμπροστιάσει για να μην κατηγορηθεί για τα ανθρώπινα θύματα της πολιτικής του ανεπάρκειας, όχι μόνο της δικής του αλλά και όλων αυτών που διάλεξε για να κυβερνήσει την χώρα.

Τουτη την κρίσιμη για την χώρα, συγκυρία, ας τον κοιτάξουμε προσεκτικά, χωρίς παρωπίδες, χωρις μυωπικά γιαλια. Ας αφήσουμε τις ίσες αποστάσεις, τα «μήπως οι άλλοι ήταν καλύτεροι» και τις εξ αποστάσεως μικροαναλύσεις με τις αφόρητες γενικεύσεις. Κοιτάξτε στα πρόσωπα τα δίδυμα αγγελούδια, την 13χρονη ποδηλάτρια της ΑΕΚ που έπεσε στον γκρεμό, σκεφτείτε ότι εξι μέρες μετά την πυρκαγιά στο Μάτι, ξέρετε μόνο για 91 νεκρούς αλλά τίποτε για τους δεκάδες αγνοούμενους, δείτε σε ποιους δουλοπρεπείς και βιζματούχους απόστρατους έχουν ανατεθεί η πολιτική προστασία μας, ποιες (θεές) δημάρχους εκλέξατε, παρακολουθήστε το βίντεο της νύχτας της Δευτέρας με τον πρωθυπουργό σας σε τραπεζάκι με κάποιους νυσταγμένους  και νωθρούς αξιωματούχους να ρωτά πότε θα πετάξουν τα αεροπλάνα και τους υπόλοιπους να ψελλίζουν μέσα από τα δόντια τους ανούσιες λεπτομέρειες, καταπίνοντας την είδηση ότι δεκάδες άνθρωποι είχαν καεί και πνιγεί, και αναρωτηθείτε πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτή η χώρα.

Σκεφτείτε μόνο τις φωνές των 26 ατόμων που αγκαλιασμένους τους πρόλαβε η φωτιά και τους έξαϋλωσε. Ο άνθρωπος αυτός μας δείχνει τον χειρότερο εαυτό μας, την χειρότερη εκδοχή από το μέλλον μας. Ο χαρωπός κακομαθημένος επαναστάτης της φακής, ο κυνικός και χυδαίος διαχειριστής της εξουσίας μέσω της επικοινωνίας και της εικόνας, αποκαλύπτει το πόσο ρηχά και επιφανειακά προσεγγίζουμε τα πράγματα εν ώρα κρίσης . 

Δεν μάθαμε γιατί πτωχεύσαμε όπως δεν θα μάθουμε γιατί καήκαμε γιατί ζούμε στην χώρα που λείπουν οι υπεύθυνοι. Αντι να εκπαιδευτούμε στο πως αντιμετωπίζουμε κρίσεις, τάζουμε διορισμούς των συγγενών των θυμάτων, καταργώντας στην πράξη την σκοπιμότητα ύπαρξης ενός κράτους. Αφού δεν έχουμε απαιτήσεις από τους ηγέτες μας τότε ας μάθουμε να αποδεχόμαστε μοιρολατρικά το θάνατο μας. Πόσο Τσιπρες τελικά είμαστε όλοι! 

“Ο Στέργιος Γιαλάογλου είναι Δικηγόρος”