Ακόμη μία φορά τα πρατήρια και οι ίδιοι οι πρατηριούχοι, αποδεικνύεται ότι είναι τα εύκολα θύματα, σε μία διαρκή διαδικασία αφαίμαξης, μέσω της υποχρέωσης της εγκατάστασης διαφόρων συστημάτων στα πρατήρια υγρών καυσίμων, με πρόσχημα άλλοτε τη πάταξη του λαθρεμπορίου και άλλοτε την ασφάλεια αυτών.

Αλλά ας γίνουμε πιο συγκεκριμένοι:

Διάφορες νομοθετικές διατάξεις ψηφίζονται και θεσμοθετούνται, με αποτέλεσμα, τα πρατήρια υγρών καυσίμων να είναι έως και σήμερα τα  πρώτα στην αλυσίδα της διακίνησης του καυσίμου, που έχουν ήδη τοποθετήσει τα συστήματα εισροών-εκροών, έχουν ήδη πραγματοποιήσει πιστοποιημένες ογκομετρήσεις στις δεξαμενές τους και έχουν ήδη καταθέσει, πλήρη στοιχεία για την λειτουργία τους στη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων ώστε να ελέγχονται καθημερινά.

Τα συστήματα εισροών-εκροών τα οποία θα βοηθούσαν στην πάταξη του λαθρεμπορίου, δυστυχώς, έως σήμερα είναι σχεδόν ανενεργά, ενώ η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, η οποία θα ήλεγχε τα καθημερινά ισοζύγια των πρατηρίων ώστε κατ΄ επέκταση να μπορεί να ελεγχθεί και το λαθρεμπόριο, δυστυχώς  δεν πραγματοποιεί κανέναν απολύτως έλεγχο.

Παράλληλα τα συστήματα εισροών εκροών δεν έχουν ακόμη τοποθετηθεί σε καμία άλλη εγκατάσταση στην αλυσίδα διακίνησης του καυσίμου, όπως σε αποθήκες καυσίμων, διυλιστήρια, μεγάλους καταναλωτές καυσίμων, στα Ιδιωτικά Πρατήρια Καυσίμων, στα σλέπια  και στα πρατήρια των μεταφορικών εταιρειών.

Το καύσιμο που διατίθεται μέσω των πρατηρίων υγρών καυσίμων, στα οποία έχουν τοποθετηθεί τα συστήματα εισροών εκροών αντιστοιχεί μόνον στο 40% της συνολικής διακίνησης.  Το 60% λοιπόν του διακινούμενου καυσίμου πρακτικά  δεν ελέγχεται.

Πέραν όμως της υπέρογκης δαπάνης, την οποία έχει υποστεί η μερίδα αυτή των επιχειρήσεων (πρατηρίων), ο θεσμός της εγκατάστασης του συστήματος εισροών- εκροών, δυστυχώς πρόχειρα θεσμοθετημένος από την Πολιτεία, έχει εξαναγκάσει τους πρατηριούχους να είναι όμηροι οικονομικών συμφερόντων και συγκεκριμένα των εταιρειών που τους εγκατέστησαν τα συστήματα αυτά, οι οποίες στην ελληνική επικράτεια είναι λιγότερες από δέκα και οι οποίες εισέπραξαν δεκάδες εκατομμύρια για το σκοπό αυτό.

Εκτός των άλλων, η καθεμία από τις  εταιρείες εγκατάστασης των συστημάτων εισροών εκροών,  διαθέτει το δικό της μοναδικό λειτουργικό σύστημα και πρόγραμμα, με αποτέλεσμα ο πρατηριούχος να είναι αναγκασμένος να δαπανά ετησίως μεγάλα χρηματικά ποσά για  την συντήρηση αυτών των συστημάτων, χωρίς όμως να έχει τη δυνατότητα πιθανής επιλογής άλλης εταιρίας, αφού ουσιαστικά κάτι τέτοιο θα του στοιχίσει εκ νέου το κόστος μιας νέας εγκατάστασης συστήματος εισροών εκροών.

Αντιλαμβανόμαστε λοιπόν, την αθέμιτη διάσταση μιας τέτοιας σύμβασης, στην οποία ο πρατηριούχος μένει εκτεθειμένος και απροστάτευτος καθώς επίσης και την αισχροκέρδεια που γίνεται σε βάρος του. Η Πολιτεία τι κάνει γι αυτό;;

Σε όλα τα παραπάνω και με πρόσχημα την ασφάλεια, προστίθεται και μια νέα δυσμενής διάταξη, που αφορά ειδικότερα στα πρατήρια που βρίσκονται κάτω από οικοδομές και συνήθως είναι μικρά πρατήρια με πολύ μικρούς τζίρους. Σύμφωνα με την διάταξη αυτή το πρατήριο υποχρεώνεται να εγκαταστήσει μηχανικό εξοπλισμό με την ονομασία INTERLOCK ( ΙΝΤΕΡΛΟΚ ), χωρίς ιδιαίτερη πρακτική χρησιμότητα και κυρίως χωρίς να έχει δοκιμασθεί πουθενά στην Ευρώπη.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε ως το σκανδαλώδες της υπόθεσης, ότι στην Ελληνική Επικράτεια, δεν υπάρχουν εταιρείες οι οποίες να πωλούν  το σύστημα INTERLOCK αλλά ούτε και στον ευρωπαϊκό χώρο, καθώς αυτό αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία.  Το σύστημα αυτό διατίθεται αποκλειστικά από μία και μοναδική ελληνική εταιρεία ενώ η σχετική Νομοθεσία (Ν4439/16) ουσιαστικά προδιαγράφει και αποτυπώνει το σύστημα που κατασκεύασε και προτείνει στην ελληνική αγορά αυτή η συγκεκριμένη εταιρεία ( γεγονός το οποίο βέβαια δεν μπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ) .

Για να γίνουμε πιο κατανοητοί, σύμφωνα με το νομοθετική διάταξη που ψηφίστηκε,  το συγκεκριμένο σύστημα θα πρέπει να τοποθετηθεί σε έναν αριθμό –  όπως εκτιμάται τουλάχιστον  χιλίων πεντακοσίων ( 1500 ) πρατηρίων, που πρακτικά σημαίνει ότι με μέσο κόστος της τάξεως των 7000 ευρώ/πρατήριο, η δαπάνη θα έχει το μέγεθος της τάξης των 10,5 εκατομμυρίων ευρώ, εντός διαστήματος μόλις πέντε μηνών.

            Αυτό το υπέρογκο ποσό ουσιαστικά θα αφαρπαχθεί από τα πρατήρια και θα κατατεθεί στην ιδιωτική αυτή εταιρεία, σε διάστημα μερικών μηνών. 

Το σύστημα αυτό αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία της Ελλάδας και δεν προβλέπεται σε καμία ευρωπαϊκή χώρα.  Επίσης, σε συνδυασμό με τις υπόλοιπες συμπληρωματικές νομοθετικές διατάξεις που αφορούν σε άλλα συστήματα ασφάλειας για τα πρατήρια ( ανιχνευτές υδρογονανθράκων, εγκαταστάσεις αντιεκρηκτικών μηχανισμών, δημιουργίες αντιεκρηκτικών ζωνών κτλ ), θα πρέπει προκειμένου να εξακολουθήσουν να λειτουργούν, να δαπανήσουν τελικά ποσά της τάξεως των 20.000€ και άνω.

Σε περίπτωση που δεν  τοποθετηθεί  το INTERLOCK, το πρατήριο αναγκαστικά θα κλείσει. Πράγματι, σε πολλές περιπτώσεις τα πρατήρια θα αναγκαστούν να κλείσουν, διότι δεν δύναται οικονομικά ο πρατηριούχος να ανταποκριθεί στις οικονομικές  απαιτήσεις της εγκατάστασης των πρωτότυπων για την ευρωπαϊκή πραγματικότητα αυτών μηχανισμών, αλλά και διότι δεν είναι δυνατόν να μπορέσουν να  ικανοποιηθούν σε καμία περίπτωση οι απαιτήσεις δημιουργίας αντιεκρηκτικών ζωνών σε πρατήρια τα οποία λειτουργούν στην Ελλάδα πριν από δεκαετίες ολόκληρες χωρίς προβλήματα, αλλά σε περιορισμένους χώρους.

Επίσης, ως αποτέλεσμα αυτής της υποχρεωτικής και οικονομικά επώδυνης αλλαγής στα πρατήρια υγρών καυσίμων, θα είναι κάποιοι να επωφεληθούν και να πλουτίσουν, στις πλάτες των πρατηριούχων ενώ παράλληλα μεγάλος αριθμός επαγγελματιών πρατηριούχων θα αναγκαστεί να κλείσει την επιχείρησή του, και πολλοί απασχολούμενοι στα πρατήρια να μείνουν άνεργοι.

 Αυτό θα έχει ως αποτέλεσμα να πληγεί ο υγιής ανταγωνισμός στα πρατήρια, με ότι αυτό συνεπάγεται  για τους τελικούς καταναλωτές. Οι μόνοι ωφελούμενοι, που θα αποκτήσουν πλήρως τον έλεγχο της αγοράς στον τομέα της διακίνησης καυσίμων, στον χώρο των πρατηρίων, είναι οι  μεγάλες εταιρίες πετρελαιοειδών

Καμιά αντίδραση από τους ‘Άγιους Πρατηριούχους”

Το αξιοπερίεργο είναι ότι οι πρατηριούχοι και τα δύο κεντρικά συνδικαλιστικά τους όργανα (ΠΟΠΕΚ και ΟΒΕ) δεν έχουν προβεί σε καμιά δυναμική διαμαρτυρία με μόνη εξαίρεση την Ένωση Βενζινοπωλών Θεσσαλονίκης (ΕΝΒΕΘ) η οποία τα τελευταία χρόνια έχει δώσει σημαντικές μάχες και σπάνια αμύνεται. 

Οι πρατηριούχοι στην Ελλάδα είναι μια κατηγορία μόνοι τους σε όλο το κόσμο αφού η τεράστια δύναμη που έχουν εξαντλείται μόνο στο χώρο τους και όχι συλλογικά με αποτέλεσμα κράτος και εταιρείες να τους βάζουν στο στόχαστρο