Ενα βασικό θέμα είναι ότι ως λαός και πολιτική ηγεσία πρέπει να αποκτήσουμε σωστή άποψη και εικόνα για τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας, πρέπει όλοι να κατανοήσουμε τι εστί «ορυκτός πλούτος» για τη χώρα μας. Δυστυχώς, σήμερα, ακόμη και η έννοια «ορυκτός πλούτος» παρεξηγείται από μεγάλη μερίδα της καθημαγμένης από την κρίση κοινωνίας μας, που τον συνδέει με πάμπλουτες επιχειρήσεις, πολυεθνικές και μη, που εκμεταλλεύονται τα ορυκτά μόνο για όφελός τους. Στη διαμόρφωση μιας τέτοιας άποψης συντελούν διάφοροι ιθύνοντες και μη, όπως καθηγητές πανεπιστημίου και πολιτικοί από όλες σχεδόν τις πλευρές, που άθελά τους από άγνοια, ή και σκοπίμως, φανατίζουν τελικά μεγάλο μέρος της κοινωνίας εναντίον κάθε δραστηριότητας που συνδέεται με τον ορυκτό πλούτο της χώρας μας.

Ολοι αυτοί οι κύριοι, που μιλούν στα κανάλια και γράφουν στις εφημερίδες και στα διάφορα blogs και social media, αναφέρονται στην αξία των ορυκτών πρώτων υλών της χώρας, αναβιβάζοντάς την σε τεράστια ποσά, που εκτιμούν διάφοροι ειδικοί και μη, λες και η αξία αυτή είναι ένα καθαρό κέρδος στα χέρια των τυχερών επιχειρήσεων που θα ασχοληθούν με την εξόρυξή του, ή σαν κάτι για το οποίο μπορείς να πεις στον ενδιαφερόμενο «στο πουλώ τόσο γιατί τόσο είναι η αξία του».

Ετσι σε άρθρο σε έγκυρη εφημερίδα γράφτηκε ότι η αξία του ορυκτού πλούτου της χώρας είναι 400 δισ. ευρώ, ενώ κάπου παρακάτω γράφει ότι το εθνικό μας χρέος είναι 350 δισ. ευρώ. Ο ωραίος αυτός συνειρμός οδηγεί, τον αδαή αναγνώστη, στο συμπέρασμα ότι οι ελληνικοί ορυκτοί πόροι με την αξία τους εξοφλούν το εθνικό μας χρέος και παίρνουμε και ρέστα! Αλλος κύριος, καθηγητής Πανεπιστημίου, αλλά και κάποιοι πολιτικοί συγκρίνουν τη μεταλλευτική αξία κοιτασμάτων με πόσα έδωσε η επιχείρηση για να αγοράσει την εκμετάλλευση.

Κανείς τελικά δεν λέει στον λαό μας την αλήθεια. Κανείς δεν λέει ότι αν οι ορυκτοί πόροι της χώρας έχουν π.χ. αξία 400 δισ. ευρώ, το ποσό αυτό είναι τα χρήματα που θα έλθουν στα χέρια των επιχειρήσεων από την πώληση των προϊόντων που θα παραχθούν: μάρμαρα, βιομηχανικά ορυκτά, πετρέλαια, φυσικό αέριο, μεταλλεύματα, μέταλλα, αδρανή, άνθρακες κ.λπ. και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων, δηλαδή σε πάρα πολλά χρόνια.

Για να φτάσουμε, όμως, στην πώληση όλων αυτών των αγαθών, που λέγονται ορυκτός πλούτος, θέλει πολύ δουλειά και πολλά έξοδα: Πανάκριβα προσπελαστικά και προπαρασκευαστικά έργα, μεγάλου κόστους κατεργασίες, υψηλού ρίσκου και μεγάλου κόστους έρευνα κοιτασμάτων με γεωτρήσεις, μισθοί εργαζομένων, καύσιμα, ενέργεια, αγορά τεχνολογίας-εξοπλισμού, τέλη, φόροι, δάνεια, κινητός και ακίνητος εξοπλισμός εκμετάλλευσης, έξοδα διοίκησης των επιχειρήσεων και τόσα άλλα.

Ολα αυτά τα έξοδα θα πρέπει να αφαιρεθούν από τη λεγόμενη αξία των ορυκτών πόρων ή αν κάποιοι προτιμούν από την αξία του ορυκτού μας πλούτου. Και μένει το κέρδος της μεταλλευτικής επιχείρησης τελικά, που είναι η αμοιβή της για την πραγματικά δύσκολη και γεμάτη ρίσκα δουλειά της. Πρέπει να γίνει σαφές σε όλους, και σε αυτούς που στηρίζουν την αξιοποίηση των ορυκτών πόρων και σε αυτούς που την πολεμούν, ότι η μεταλλευτική τους αξία δεν πάει στις τσέπες αυτού που αξιοποιεί τους ορυκτούς πόρους.

Από στατιστικές φαίνεται ότι τουλάχιστον το 30% της αξίας των ορυκτών πόρων μιας χώρας επιστρέφει έμμεσα στο κράτος, ενώ η υπόλοιπη αξία μοιράζεται στα διάφορα έξοδα και κυρίως στους μισθούς των εργαζομένων, στην ενέργεια κ.λπ. Αυτό που μένει στο τέλος ως κέρδος της επιχείρησης φορολογείται μέχρι στιγμής στη χώρα μας με πολύ μεγαλύτερους συντελεστές από πολλές ανταγωνιστικές χώρες. Από τους ισολογισμούς των επιχειρήσεων, που ειδικεύονται στους ορυκτούς πόρους της χώρας μας, μπορεί ο καθένας, που έχει στοιχειώδη γνώση στα οικονομικά, να καταλάβει πόσα ψέματα λέγονται στον ελληνικό λαό.

(Απόσπασμα από συνέντευξη με αφορμή το 6ο Διεθνές Συνέδριο για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη στη Μεταλλευτική Βιομηχανία που πραγματοποιήθηκε στη Μήλο)
(από την εφημερίδα “Ημερησία”)