Απόψεις οι οποίες, το τελευταίο διάστημα αρχίζουν και εκφράζονται ανοιχτά από ένα τμήμα του υγιούς τύπου, εκδηλώνει ο δημοσιογράφος Σαμή Καραμπουγιούκογλου από την Ξάνθη

σε δημοσίευμα της εφημερίδας «Παρατηρητής» της Κομοτηνής, το οποίο υπογράφει ο Θοδωρής Μπακάλης. Πρόκειται για προβληματισμούς που αφορούν στην εικόνα του Τύπου της περιοχής. Tο ζήτημα έχει θιγεί αρκετές φορές, ακόμη και σε σχετικές ημερίδες από το Δειυθυντή του XanthiPress.gr αλλά είναι κάτι το οποίο φάνηκε να γνωρίζει ακόμη και ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης, ο οποίος έκανε σχετική αναφορά στην πρόσφατη επίσκεψή του στην Ξάνθη.

Στο δημοσίευμα ο ξανθιώτης Δημοσιογράφος της ΕΡΑ Κομοτηνής μιλά για την κρίση στον Τύπο και σημειώνει:

«Πάντα ήταν σφιχτά τα πράγματα στην περιοχή μας, είναι μια περιοχή που υπάρχουν τόσο μα τόσο πολλές εφημερίδες, που αναρωτιέται κανείς αν και πόσες από αυτές στηρίζονται στην αγορά! Υπάρχουν πολλοί εκδότες που έχουν κάνει περικοπές μισθών (όσοι βέβαια έχουν προσωπικό…), χωρίς να έχουν απώλειες. Άλλωστε δεν τους ενδιαφέρει και πολύ πόσα φύλλα πουλάνε, παρά μόνο να τυπώνεται και να βγαίνει η εφημερίδα… Το ζήτημα είναι αν όλες αυτές τις εφημερίδες τις διαβάζει κανείς και αν στηρίζονται στην αγορά και πρέπει να κάνουμε αυτή την κουβέντα. Δεν μπορεί να υπάρχουν τόσο πολλές εφημερίδες στην Ξάνθη και στην Κομοτηνή, που μάλιστα δεν μας είπαν ποτέ τι πουλάνε και κανείς μας δεν ξέρει τίποτε επ’ αυτού… Όσοι ξένοι συνάδελφοι έχουν έρθει εδώ, ρωτάνε αν είναι δυνατό να υπάρχουν τόσες εφημερίδες και αν στηρίζονται στην αγορά. Είναι προφανές ότι δεν μπορεί να στηρίζονται και όσοι είμαστε σ’ αυτό τον χώρο ξέρουμε… πού περίπου στηρίζονται και για ποιους λόγους δημιουργήθηκαν. Μήπως όμως ήρθε η ώρα να συζητήσουμε επιτέλους για να έχουμε σοβαρές εφημερίδες που θα κάνουν καλή δουλειά;».

Συμπληρώνει λέγοντας: «Πολλές εφημερίδες θα κλείσουν, αλλά το ζήτημα δεν είναι ότι θα χάσουν κάποιοι τη δουλειά τους, αφού έτσι κι αλλιώς αυτές βγαίνουν με έναν άνθρωπο και συντηρούνται κυρίως από τις προκηρύξεις του δημοσίου. Υπάρχει πλέον λόγος στην εποχή του διαδικτύου και της τεχνολογίας να πληρώνει το κράτος εφημερίδες λίγων σελίδων που δεν τις διαβάζει κανείς; Τέλος, υπάρχει και το ζήτημα των “μαύρων” χρημάτων και όλοι σ’ αυτή την περιοχή ξέρουμε πως λειτουργεί αυτό το σύστημα. Αναφέρεται και σε βιβλίο του Τάσου Κωστόπουλου, πολλοί λειτουργούν έτσι και είναι ακριβώς σ’ αυτές τις εφημερίδες που δεν έχουν γίνει περικοπές. Και δεν δικαιολογούνται να μειώνουν τους μισθούς των λίγων ανθρώπων που δουλεύουν εκεί…».

Γενικότερα για την παρακμή του τύπου σημειώνει: «Αυτή η παρακμή δεν είναι τωρινό φαινόμενο, έχοντας ξεκινήσει πριν από δυο δεκαετίες και φτάνοντας σταδιακά στη σημερινή ολοκληρωτική παρακμή του τύπου στην Ελλάδα. Κάποια μέσα όντως δεν πάνε καλά και αναγκάζονται να κάνουν απολύσεις, όμως πάρα πολλά έχουν προχωρήσει σε απολύσεις και μειώσεις μισθών χωρίς να έχουν χάσει κάτι από τα έσοδά τους. Η κρίση ήταν και μια καλή δικαιολογία για κάποιους, ώστε να πατήσουν πάνω της και να μειώσουν τους ήδη μικρούς μισθούς των εργαζόμενων σ’ αυτά.

Μαζί με όλα αυτά θα πρέπει να βάλουμε και το ερώτημα “τι τύπο θέλουμε”; Επιθυμούμε άραγε να βάλουμε αυτή την κουβέντα στο τραπέζι; Μας ενδιαφέρει ο τρόπος που λειτουργεί ο τύπος σ’ αυτή τη χώρα –από τα κεντρικά ως τα περιφερειακά Μ.Μ.Ε.- και είναι αυτός που υπάρχει και στην υπόλοιπη Ευρώπη; Μπορεί να κάνει την καλή δουλειά του “Guardian”, του B.B.C., της “Le Monde” και άλλων;». Και προσθέτει: «Αυτό που διαπιστώνουμε τα τελευταία δύο χρόνια είναι ότι όλες οι καλές πένες των μεγάλων εφημερίδων έχουν απολυθεί! Ίσως κάποιοι έπαιρναν αρκετά χρήματα, αλλά ήταν εκείνοι που μπορούσαν να κάνουν και μια σοβαρή ανάλυση. Ανοίγοντας τις περισσότερες από τις κεντρικές εφημερίδες, διαπιστώνουμε πλέον ότι δεν υπάρχουν και πολλοί απ’ όσους αγαπήσαμε, που γαλουχηθήκαμε με τις ιδέες και τις αναλύσεις τους. Ένας από τους λόγους που χάνουν την κυκλοφορία τους οι εφημερίδες είναι και αυτός και πλέον πουλάνε μόνο τα Σαββατοκύριακα, όχι ως εφημερίδες αλλά ως… προσφορές, κάτι που κάποια στιγμή θα τελειώσει. Αυτό έγινε και σε άλλες χώρες και τελείωσε πολύ άδοξα, με παράδειγμα τα τουρκικά έντυπα Μ.Μ.Ε. που έκαναν το ίδιο κι έφτασαν να πουλάνε τις εφημερίδες σε… σαντουιτσάδικα γιατί ο κόσμος είχε αγανακτήσει και δεν τις έπαιρνε…».