Κάθε φορά που πλησιάζουν δημοτικές εκλογές στη Ξάνθη η παραφιλολογία της εξαγοράς ψήφων φουντώνει.

Όλοι το συζητούν, όλοι έχουν άποψη, κανείς δημόσια δεν το παραδέχεται.

Με βδελυγμία αντιμετωπίζουν τις λεγόμενες «ευπαθείς» ομάδες, που μέσα στην απόγνωση και τη φτώχεια τους, είναι ευεπηρέαστες σε επιρροές έξω και πέρα από την αξιολόγηση των υποψηφίων, με παροχές (σε χρήμα ή σε είδος).

Αγανακτούν για το πότε, και κυρίως πως άραγε, θα σταματήσει αυτό το φαινόμενο που διατηρεί μηχανισμούς επανεκλογής συνδυασμών και μεμονωμένων δημοτικών συμβούλων, μακριά από την «υγιή αξιολόγηση» της πολιτικής.

Θεωρώ, μετά από τόσα χρόνια παρατήρησης του φαινομένου «Δήμος Ξάνθης» (πραγματικά νοσηρό φαινόμενο) τη προσπάθεια επηρεασμού και καθοδήγησης της ψήφου με οικονομικές παροχές του υποψηφίου προς το ψηφοφόρο.

Είτε είναι άμεση χρηματική παροχή, είτε είναι μεροκάματο, είτε πρόσληψη, θεωρώ ξεδιάντροπο τον αυτοδιοικητικό που «εξαγοράζει» την εκλογή του.

Λίγο κακίζω τον άνθρωπο που μέσα στην εξαθλίωσή του, βλέπει τις αυτοδιοικητικές εκλογές το μέσο να πληρώσει το χρέος στο χασάπη ή το μπακάλη ή στη καλύτερη περίπτωση να εξασφαλίσει εργασία στο άνεργο παιδί του.

Όμως ο σκοπός του άρθρου αυτού δεν είναι να πω τα παραπάνω αυτονόητα υποθέτω σε πολλούς από μας.

Θέλω να σταθώ σε αυτό που θεωρώ κορυφαία κατάπτωση της τοπικής μας κοινωνίας και που κατά τη γνώμη μου είναι ντροπή για όλους μας.

Μιλώ για όλους αυτούς τους (συνήθως ευκατάστατους) συμπολίτες μας, που για να γλυτώσουν ελάχιστα ευρώ ή κόπο, υποχρεώνονται σε δημοτικούς «άρχοντες», συνήθως της συμπολίτευσης, αλλά και όχι μόνο, ζητώντας τους μικρές καθημερινές χάρες που σύντομα οδηγούν και σε ψηφοθηρική εξάρτηση.

Παραδείγματα άπειρα: από την εκτέλεση εργασιών από συνεργεία του δήμου, μέχρι τη χορήγηση φυτών από τα φυτώρια, από τη διαγραφή προστίμου στάθμευσης μέχρι την ανοχή σε καταλήψεις κοινόχρηστων χώρων, από την περισυλλογή μπαζών και σκουπιδιών μέχρι σιωπηρή βόσκηση κοπαδιών σε απαγορευμένους χώρους.

Τραγικές λεπτομέρειες της κατάστασης αυτής.

Πρώτη λεπτομέρεια, οι περισσότερες από αυτές τις «χάρες» είναι αυτονόητες υποχρεώσεις, για έναν δήμο που λειτουργεί κανονικά, αλλά ουτοπία για το Δήμο Ξάνθης, οπότε υποχρεώνεσαι για κάτι που συνήθως δικαιούσαι.

Δεύτερη λεπτομέρεια, η άμεση ανταπόκριση του «αιρετού» στην εξυπηρέτηση του ρουσφετιού, αποτελεί κριτήριο αποτελεσματικότητας του, με τη συνήθη έκφραση «ναι εντάξει είναι ο τάδε αυτός που είναι, αλλά τρέχει ρε παιδί μου και είναι πάντα πρόθυμος να βοηθήσει». Το ότι ο τάδε στη διοίκηση του δήμου είναι ανίκανος να διοικήσει το δήμο με τέτοιο τρόπο που να μη χρειάζεται να κάνει χάρες είναι ψιλά γράμματα.

Τρίτη λεπτομέρεια, το γεγονός ότι το αντίτιμο της «χάρης», του ρουσφετιού, το πληρώνουν όλοι οι δημότες, με άλλα λόγια κάνει μνημόσυνα ο αιρετός με ξένα κόλλυβα, δεν το σκέφτεται κανείς. Τουλάχιστον στην εξαγορά ψήφου ενός πάμπτωχου συνδημότη συνήθως καταναλώνεται χρήμα του υποψηφίου.

Με άλλα λόγια. Το πρόβλημα του Δήμου Ξάνθης δεν είναι η εξαγορά σε ψήφους της εξαθλίωσης κάποιων συνδημοτών μας. Το πρόβλημα του Δήμου Ξάνθης είναι η διατήρηση ενός Δήμου που υπολειτουργεί και που οδηγεί τους αναξιοπαθούντες ψηφοφόρους (δίκαια) και τους κακομαθημένους ψηφοφόρους (άδικα) σε μίζερη εκποίηση του μέλλοντος των παιδιών μας.

Καλή χρονιά (και μέσα σε αυτό περιλαμβάνω και τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές).

Θανάσης Ξυνίδης