Στις 14 Ιουνίου 1987 άρχισαν τα πάντα και τέλειωσαν όμως άδοξα το καλοκαίρι του 2006. Το 1987, δέκα χρονών τότε θυμάμαι ξεκάθαρα όλους τους αγώνες πέρα της πρεμιέρας με την Ρουμάνια.

Κάθε βράδυ ραντεβού οικογενειακώς σε κάποιο σπίτι για παρακολούθηση του αγώνα και βεγγέρα.  Το πρώτο καλοκαίρι που θυμάμαι τόσο έντονα με τόσες ωραίες αναμνήσεις και πανηγύρια. Τι συντελέστηκε όμως το 1987; Στο EuroBasket του 1987 ήταν η πρώτη φορά που ο Βαλκάνιος Έλληνας, σε μια Ελλάδα που προσπαθούσε να ξεφύγει από τον χαρακτηρισμό της τριτοκοσμικής χωράς και να δείξει ότι ορθώς δέκα χρονιά πριν περίπου μπήκε στην Ε.Ε., άφησε τον αβιτισμό του και του δόθηκε η σπίθα να πιστέψει ότι μπορεί να σταθεί στον δυτικό κόσμο και να φανεί αντάξιος και ανταγωνιστικός.

Τότε ο Κώστας Πολίτης, με την στήριξη του Βασιλακόπουλου, ανανέωσε όλη την ομάδα, όργωσε όλη την Ελλάδα για να βρει τα ταλέντα που χρειαζόταν, έριξε το μέσο ορό ηλικίας και δημιούργησε μια νέα ομάδα. Πάλι όμως ο ατομισμός και η εγωκεντρικότητα ήταν παρών. Παρέμεναν ένα σύνολο ερασιτεχνών, απείθαρχων και με έντονα στοιχεία της φυλής μας. Μια «μπάλα» ο καθένας κοινώς. Άλλωστε ο Πορτοκάλογλου στο υπέροχο τραγούδι που είχε γράψει τότε, «Είμαστε πια Πρωταθλητές», το έλεγε ξεκάθαρα: «Ήμασταν πάντοτε παικτάρες, μα δεν μοιράζαμε μπαλιές». Εκεί η παρουσία του Νίκου Γκάλη «τεχνοκράτης του basket» άλλαξε τα δεδομένα. Ισχυρή προσωπικότητα, τεράστιο ταλέντο και υπόδειγμα επαγγελματία, έδειξε το δρόμο και στους άλλους. Γιατί ο Έλληνας μπορεί να έχει την αντίληψη «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονά», αλλά έχει και την αντίληψη ότι «α τι ωραίο το έκανε ο γείτονας, να το κάνω εγώ ακόμα πιο όμορφο». Αυτό το ρολό τότε έπαιξε ο Νίκος Γκάλης. Ταυτόχρονα ο Πολίτης κατάφερε, καθαρά μέσα από την ψυχολογία να δώσει τους σωστούς ρόλους στο καθένα και να καταφέρει να επικρατήσει το ΕΜΕΙΣ από το ΕΓΩ. Εκεί κερδήθηκε το στοίχημα και το αποτέλεσμα ήταν πρώτη φορά μετά την λήξη της κατοχής το 1944, να ξαναβγεί όλος ο κόσμος στους δρόμους χαρούμενος και επίσης το κυριότερο «ΜΟΝΙΑΣΜΕΝΟΣ».

Πρώτη φορά δεν ήμασταν χωρισμένοι σε Βενιζελικούς και Βασιλόφρονες, ΠΑΟ και ΟΣΦΠ, ΑΡΗΣ και ΠΑΟΚ, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, Αριστεροί και Δεξιοί, Αθηναίοι και Επαρχιώτες, ήμασταν «Εθνική Ελλάδος» Γεια σου!!! Αποκτήσαμε αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Αλλώστε ο Φασούλας στην εκπομπή «Ιστορίες» χθες στον ΣΚΑΙ το δήλωσε ξεκάθαρα: «Σε ένα υπέροχο νέο γήπεδο, δυτικού τύπου, που ζήλευαν και οι ξένοι, καταλαβαίναμε μέρα με την μέρα, ότι η μιζέρια, η μίρλα και η γκρίνια που ήταν τα κυριά χαρακτηριστικά μας σε όλες τις εκφάνσεις έχουν μείνει πίσω».

Όλα αυτά που περιγράφω παραπάνω συντελούν ότι το 1987, μέσα από το αθλητικό αυτό γεγονός, πολλά εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα έμειναν πίσω και ο Έλληνας με απαρχή το γεγονός αυτό, για μια 20ετια περίπου σε όλους τους τομείς έκανε βήματα μπροστά, εξελίχθηκε, αναπτύχθηκε, συνεταιρίστηκε, δημιούργησε και έφτασε την χωρά το βιοτικό του επίπεδο σε πρωτόγνωρο επίπεδο, από απαρχής ιδρύσεως του Ελληνικού Κράτους.

Δυστυχώς όμως, εάν εξαιρέσεις το Μπάσκετ οπού ακόμα και σήμερα σε συλλογικό και εθνικό επίπεδο είμαστε στις κορυφαίες ομάδες στον κόσμο, δεν επενδύσαμε σωστά στην αλλαγή νοοτροπίας και στην αλλαγή της ψυχοσύνθεσης μας ώστε αυτή περίοδος να παραταθεί και να έχει συνέχεια. Ο ενθουσιασμός, ο έντονος καταναλωτισμός και η έλλειψη παιδείας, δεν μας οδήγησαν σε εκ βάθρων αλλαγές, αλλά μόνο σε επιφανειακές. Κάτι το οποίο φάνηκε από το 2006 και μετά πολύ έντονα. Τραγική σύμπτωση είναι ότι το 2006 είναι η τελευταία μεγάλη αθλητική επιτυχία μας η νίκη επί της Dream Team στην Σαΐτάμα, ακολουθώντας το peak «αποκορύφωμα» της χωράς μας, με EURO 2004, EUROBASKET 2005 και ATHENS 2004. Μέτα ακολούθησε η παρακμή, η πτώση, η κρίση και τα αποτέλεσμα τα βλέπουμε καθημερινά. Αυτό συνέβη γιατί όταν άρχισαν τα δύσκολα, για άλλη μια φορά δεν επικράτησε το «ΕΜΕΙΣ», όπως επικράτησε στην Εθνική Ομάδα όταν χάσαμε το 87 από Ισπανία και Ρωσία, αλλά το «ΕΓΩ» και επίσης επικράτησε το blame game, οι επίρριψη ευθυνών, φυσικά στους άλλους. Διότι μπορεί με έναρξη το 87 να αναπτύξαμε την αυτοπεποίθηση μας και την αυτοεκτίμηση μας για τα επόμενα χρονιά, αλλά ουδέποτε καταφέραμε να αναπτύξουμε ακόμα μέχρι σήμερα την αυτοκριτική μας και τον αυτοέλεγχο μας.

Πάμε στο σήμερα με οδηγό το 87. Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα είναι με οδηγό εκείνη την ομάδα, να κάνουμε ακριβώς τα ίδια. Χρειαζόμαστε έναν Κώστα Πολίτη, όχι έναν Μακρόν, ούτε έναν Ρέντζι, ούτε έναν Κορμπίν, ούτε ένα άλλο ξένο πρότυπο. Πρέπει να κατασταλάξουμε σε έναν άνθρωπο δικό μας, προσιτό, ο οποίος θα μπολιάσει αυτό τον τόπο με νεαρούς γεμάτους θέληση και πάθος, με αγάπη για τον τόπο, ανιδιοτελείς, με κοινό σκοπό, με επικράτηση του «ΣΥΝΟΛΟΥ», έναντι της προσωπολατρίας και με καθορισμένους ρόλους. Θα χρειαστούμε και τον «Γκάλη» μας, οπού με επαγγελματισμό, λιτά και απέριττα θα μας οδηγήσει να υπερβάλουμε εαυτούς. Μέσα στο γήπεδο, δεν χρειάζεται να κάνουμε 100 πράγματα, αλλά 5 να τα κάνουμε σωστά. Πέντε! Ίσως τότε να ξαναβγούμε στο ξέφωτο και ναι ίσως τότε να ξανά οδηγήσουμε τον κόσμο πάλι στους δρόμους, ή πίσω στην πατρίδα για τους νέους επιστήμονες που μετανάστευσαν, γεμάτους χαρά και ενθουσιασμό. Γιατί τον Έλληνα δεν τον νοιάζει πως θα μπει η μπάλα στο καλάθι, δηλαδή τι είναι λαϊκισμός, τι είναι πολιτικά ορθό, τι είναι πλεόνασμα, τι είναι QE, αλλά να μπει η μπάλα στο καλάθι, να γίνει η ζωή του πάλι καλύτερη και να αποκτήσει πάλι προοπτική. Προς το παρόν του προσφέρουμε μόνο air ball!

Όσο προσφέρουμε σε αυτό το τόπο μόνο air ball, τόσο οι προσδοκίες θα είναι, όχι για είσοδο στην οκτάδα, όπως ήταν ο πρώτιστος στόχος στο EUROBASKET του 87, αλλά ενδεχομένως παρουσία στην τελικές φάσεις και τελεία και παύλα.

Εγώ είμαι πεπεισμένος ότι μπορούμε και έχουμε το ταλέντο και τις αρετές να ξαναζήσουμε το 87, εσύ;

*Ο Ανέστης Αντωνιάδης είναι Γραμματέας Ν.Ε. ΠΑΣΟΚ Ξάνθης