Το Δημόσιο έχει συμβληθεί με ιδιωτικές εταιρίες, οι οποίες παρέχουν υπηρεσίες μονίμων υπαλλήλων σε κάποιες ΔΕΚΟ, Κρατικές Τράπεζες και άλλες υπηρεσίες.

Μία από αυτές είναι και το ΙΚΑ Ξάνθης όπως και στην υπόλοιπη χώρα, όπως φαίνεται από τα στοιχεία προέκυψαν μετά από σχετικό ρεπορτάζ του Δημοτικού Ραδιοφώνου Ξάνθης. Αρκετοί ασφαλισμένοι που ήρθαν σε επαφή το τελευταίο διάστημα με την υπηρεσία εξυπηρέτησης των ραντεβού και την υπάλληλο,  που απαντά και στο σχετικό τηλέφωνο, διαπίστωσαν ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν είναι δημόσιοι υπάλληλοι αλλά ούτε έχουν προσληφθεί με κάποια σύμβαση από το Ίδρυμα.

Για την ακρίβεια, δεν έχουν καμία υπαλληλική σχέση με το δημόσιο παρά μόνο με ιδιωτική εταιρία, η οποία παραμένει άγνωστη, αλλά παρέχει στο δημόσιο τους υπαλλήλους υπό μορφή ενοικίασης. Ασχέτως αν το είδος αυτής της σύμβασης δεν κάνει λόγο επισήμως για ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, εντούτοις είναι προφανές τι σκοπό εξυπηρετούν οι εργαζόμενοι αυτοί. Το τοπικό ΙΚΑ δεν μπορεί να παράσχει κάποιου είδους διευκρίνηση καθώς δεσμεύεται από τις αποφάσεις της κεντρικής διοίκησης του ιδρύματος που έχει κάνει σχετικό διαγωνισμό και έχει συμβληθεί με την μειοδότρια εταιρία.

Το ζήτημα προκαλεί σοβαρά ερωτηματικά κοινωνικού και πολιτικού χαρακτήρα. Πέρα από τον ξεκάθαρο προβληματισμό για την ύπαρξη ενοικιαζόμενων εργαζομένων, προκύπτει και ζήτημα με τις ανάγκες που καλύπτουν οι υπάλληλοι αυτοί. Αρκετοί είναι αυτοί που συνδέουν τα καθήκοντα των «ενοικιαζόμενων» με αυτά που παρείχαν οι stagers, η αποχώρηση των οποίων προκάλεσε σοβαρές δυσλειτουργίες στα ασφαλιστικά ταμεία. Ένας άλλος σημαντικός παράγων είναι ότι οι υπάλληλοι αυτοί έρχονται καθημερινά σε επαφή με τον πολίτη και η ενδεχόμενη κακή συμπεριφορά τους δεν μπορεί να ελεγχθεί στο πλαίσιο τις διοικητικής ιεραρχίας καθώς δεν αναφέρονται στους οικείους προϊσταμένους κάθε υπηρεσίας.

Ο αντίλογος κάνει λόγο για προσωπικό που είναι απαραίτητο για τη λειτουργία κάποιων υπηρεσιών αλλά δεν μπορεί να προσληφθεί λόγω των δεσμεύσεων που υπάρχουν από το ΔΝΤ και έτσι αυτού του είδους οι συμβάσεις – που κινούνται στο όριο της ηθικής- επιχειρούν να ξεπεράσουν το σκόπελο του περιορισμού των προσλήψεων στο Δημόσιο.