Oσο ξετυλιγόταν, η μόλις χθες είδηση, σφιγγόταν το στομάχι μου: «23χρονος ναρκομανής, πατέρας τριών παιδιών, θύμωσε με το μόλις μηνών βρέφος του -γιατί τον ενοχλούσε το κλάμα του- και του έδωσε από τη δόση του. Το παιδί έπεσε σχεδόν σε κώμα. Γειτόνισσες αντελήφθησαν τι είχε συμβεί και έσπευσαν με το βρέφος στο νοσοκομείο. Συνελήφθησαν οι γονείς και κρίθηκαν προφυλακιστέοι».

Η κάμερα τους δείχνει -όσο της επιτρέπεται να δείξει- να οδηγούνται στη φυλακή. Δυο «παιδιά», ξεπέταξαν στον κόσμο, τρία παιδιά. Σκέψου τι έχουν δει με τα ματάκια τους, αυτά, τα τρία μωρά! Σκέψου! Τα συναισθήματα μου διαδέχονται το ένα το άλλο. Από θυμό, σε θλίψη, σε εγρήγορση αν κάτι μπορείς να κάνεις και ξανά θυμό και ξανά…

Το μυαλό μου τρέχει κορδέλα. Φτύνει τα ρήματα από αγωνία. Πού -τώρα- αυτά τα παιδιά; Ποιος γι΄αυτά τα παιδιά; Το ρεπορτάζ συνεχίζει: «Κοινωνική λειτουργός επισκέφτηκε την κατοικία του νεαρού ζευγαριού και έκρινε το περιβάλλον ακατάλληλο». Και τι άλλωστε θα ήταν το περιβάλλον!..

Η εικόνα πλέον δείχνει τον Κ. Γιαννόπουλο του «Χαμόγελου του Παιδιού». Γνώριμη διαδρομή-διαδικασία. Σάμπως υπάρχει κι άλλη; Αρχίζει η ψυχή μου και στέκεται ενώ ο υπεύθυνος «κατά συρροήν σωτήρας» δηλώνει.

«Ειδοποιηθήκαμε για τα τρία παιδιά και το δράμα που έζησαν. Τα περιμένουμε κοντά μας». Ουφ! Ουφ; Στιγμιαίο έστω το «Ουφ!», που το διαδέχεται ξανά θυμός. Το «Χαμόγελο του Παιδιού» δεν είναι κρατικός φορέας. Είναι για το κράτος μια χωματερή που ξεφορτώνει ως μπάζα, τις δικιές του υποχρεώσεις. Ο,τι προκύπτει που χρίζει μακροχρόνιας και σοβαρής αντιμετώπισης «Στείλ ‘το στο ‘Χαμόγελο’».

Αν το καλοσκεφτείς, είναι σαν έμμεσα να αναγνωρίζουν τη διαχρονική αχρηστία τους. Και βέβαια, για να το προχωρήσω παραπέρα, ούτε περνάει από μυαλό ανθρώπου ότι μπορούν να έχουν τα μάτια τους ανοιχτά ελέγχοντας τις υπηρεσίες του «Χαμόγελου». Γιατί όλοι όσοι ασχολούνται με πληγές παιδιών, πρέπει να ελέγχονται. Αλλά… Ετούτοι, αρκεί που βρήκαν να ξεφορτώσουν τα δράματα.

Θα φανταζόταν λοιπόν κανείς, ότι, αν μη τι άλλο, οι κυβερνήσεις θα συμπεριφέρονταν στο «Χαμόγελο του Παιδιού» με τεράστια ευαισθησία, αμέριστη κατανόηση, άμεση συνεχή συνεννόηση για να δίνονται πρακτικές και γρήγορες λύσεις σε οποιοδήποτε αίτημά τους. Oχι! Αυτό που επιφύλασσαν στο «Χαμόγελο του Παιδιού», ως «ευχαριστώ» για τις υπηρεσίες τους, ήταν η καταβολή ΕΝΦΙΑ για τα οικήματα, που φιλοξενούν τα δράματα. Δεν έχουν τον Θεό τους! Τα γράψαμε, τα ξαναγράψαμε. Εγώ, η ίδια κατήγγειλα τον (τότε αρμόδιο υπουργό)  κ. Αλεξιάδη με κείμενό μου στο Protagon και μάλιστα δέχτηκα αψυχολόγητο τηλεφώνημα από το γραφείο του… (Τι να σας λέω! Είναι να γελάς και να κλαις! Ποιος έχασε την ντροπή για να τη βρει ο Αλεξιάδης).

Εμφανίστηκε λοιπόν πέρσι, η Κλέλια Χατζηιωάννου, άνθρωπος του κακού κεφαλαίου (που κατά περίσταση μπορεί να γίνει και καλό και βολικό για τα τζιμάνια της εξουσίας)… Αιδώς Αργείοι! Και «κέρασε» το ΕΝΦΙΑ του «Χαμόγελου» στον χαμογελαστό Αλεξιάδη κι ανακουφίστηκε η ψυχή του, που είχε πάρει μια τρομάρα από τα γραπτά των δημοσιογράφων, μη και χαλάσει η φήμη του. Φέτος όμως; Ποια κιμπάρισα Κλέλια θα βρεθεί;

Παρακολουθησα λοιπόν, μαζί με όλους τους Eλληνες, τα νέα για το Αγιον Ορος που τα ακίνητά του εξαιρέθηκαν από την καταβολή ΕΝΦΙΑ, με αναδρομική ισχύ μάλιστα! Κάτι που εγκρίθηκε δια της ψήφου απ’ όλους, αφού και το μιξοπάρθενο «παρών», ως «ναι» μετριέται από μένα… Ολοι ψηφοφόρε, πλην Ποταμιού, που είπε ξεκάθαρο «όχι».

Καθώς λοιπόν άκουσα με θυμό και βαθιά απογοήτευση τα καθέκαστα, σκέφτηκα ότι ίσως είναι πρέπον το «Χαμόγελο του Παιδιού» να προσπαθήσει μετεγκατάσταση στο Αγιον Ορος. Να ακουστούν στο σύνορο της κλειστής Βυζαντινής κοινωνίας του (πιο κλειστοβυζαντινή πεθαίνεις) και παιδικές φωνούλες. Να καταγράψει η κάμερα, τους δυο κόσμους αντιμέτωπους. Κάνω έκκληση, σε κάθε Κλέλια Χατζηιωάννου, να χρηματοδοτήσει μια τέτοια εκδρομή. Γιατί μόνο έτσι καταλαβαίνουν, ανέντιμοι, ανεύθυνοι, αχρείοι!