22 Ιουλίου 2011 στη Νορβηγία στην κατασκήνωση της νεολαίας του Εργατικού Κόμματος της Νορνηβίας.. 77 άτομα νεκρά, 517 άτομα σώθηκαν, μνήμες και τραύματα που για άλλους επουλώθηκαν και άλλοι τα κουβαλάνε μαζί τους.. Όλα αυτά προσπάθησε να τα αποτυπώσει η φωτογράφος Αντρέα Γκιέστβανγκ, η οποία για έξι μήνες ακολουθούσε άτομα τα οποία διεσώθησαν.

Το αποτέλεσμα ήταν μία σειρά από πορτρέτα που ονόμασε One Day in History και η επιβράβευσή της γι’αυτή την εξαιρετική απεικόνιση ήταν το βραβείο L’Iris D’Or στην απονομή των Sony World Photography Awards και ο τίτλος Φωτογράφος της Χρονιάς..

Σε συνέντευξή της στη Guardian ανέφερε ότι σκοπός της ήταν να καταλάβει την επίδραση αυτού του γεγονότος σε αυτούς τους ανθρώπους.. Πολλοί της είπαν ότι ενηλικιώθηκαν μέσα σε λίγη ώρα, κάποιοι βγήκαν πιο δυνατοί, κάποιοι έμειναν με ένα αίσθημα ματαιότητας, κάποιοι εξακολουθούν να φοβούνται ότι μπορεί να τους πυροβολήσει κάποιος ξανά ενώ συνεχίζουν την καθημερινότητά τους, κάποιοι βλέπουν εφιάλτες, πολλοί είναι μόνιμα θλιμμένοι, κάποιοι έχουν ένα αίσθημα βάρους..

Όλα αυτά που μας περιγράφουν αυτοί οι άνθρωποι σχετίζονται με τη μετατραυματική διαταραχή.. Ένα κρίσιμο γεγονός, που στιγματίζει, που μας ακολουθεί, που προκαλεί επαναλαμβανόμενες αναμνήσεις, όνειρα, έντονη ψυχολογική ενόχληση, προσπάθεια αποφυγής των ερεθισμάτων που συνδέονται με το τραύμα, αποστασιοποίηση, κατάθλιψη, εκρήξεις θυμού, ευερεθιστότητα, διαταραχές ύπνου, φοβίες..

Οι φωτογραφίες απεικόνισαν τη σύντομη ιστορία αυτών των ανθρώπων και την προσπάθειά τους να διαχειριστούν τη ζωή τους μετά από αυτό το ψυχοπιεστικό γεγονός.. «Βλέπω τα πρόσωπα, το αίμα, αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ τίποτα, δεν μπορώ να νιώσω ότι όλο αυτό συνέβη σε μένα», «Η τελευταία σφαίρα σταμάτησε στο φρονιμίτη μου που μου έσωσε τη ζωή», «Φέρω με υπερηφάνεια τις ουλές γιατί τις απέκτησα υπερασπιζόμενη τις αξίες μου», «Η μητέρα μου μου αγόρασε ένα σκύλο που είναι το καταφύγιό μου, γιατί φοβάμαι να κοιμηθώ στο σκοτάδι»….

Ελάχιστες λέξεις, ιστορίες και τραύματα εν συντομία, από άτομα τα οποία επέζησαν από ένα τραυματικό γεγονός, που αντικειμενικά άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια του..

Ψυχοπιεστικά γεγονότα μπορούν να υπάρξουν πολλά στη ζωή μας.. Άλλα μικρότερης έντασης, άλλα μεγαλύτερης.. Άλλα κρίσιμα για τη ζωή μας, άλλα όχι.. Το γεγονός στο οποίο βασίστηκε το άρθρο είναι μόλις ένα από τα πολλά τα οποία έχουν σημειωθεί και δημοσιοποιηθεί τα τελευταία χρόνια..

Αυτό που είναι πολύ σημαντικό συνεπώς είναι εάν βρεθούμε αντιμέτωποι με έντονα ψυχοπιεστικά γεγονότα να ζητήσουμε την κατάλληλη βοήθεια, με κυρίαρχο σκοπό την σταδιακή απευαισθητοποίηση του τραύματος και την βαθμιαία ενεργοποίηση του ατόμου..

( Οι εικόνες που χρησιμοποιήθηκαν βρίσκονται στον ιστότοπο www.efsyn.gr, στο άρθρο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από άρθρο της Εφημερίδας των Συντακτών της 30-4-2013 και από τον ιστότοπο www.theguardian.com)