Οπως στο “περιμένοντας τον Γκοντό” του Μπέκετ ο Εστραγκόν και ο Βλαντιμίρ περιμένουν κάποιον που δεν θα έλθει ποτέ ή όταν έρχονται αυτοί που υποτίθεται τον προαναγγέλλουν (ο Λάκι , ο Πάντζο-που την άλλη μέρα δεν θυμούνται τίποτα, ό ένας τυφλός και ο άλλος μουγκός), έτσι και στην καθ ημάς πολιτική έρημο, μερικοί ακίνητοι, περιμένουν κάτι, κάποιον,κοιτώντας απλώς την σκιά τους που μεγαλώνει, μικραίνει το μεσημέρι και ξαναμεγαλώνει το απόγευμα προς την άλλη πλευρά. Πρόκειται για ένα φάντασμα, μια σκιά, όχι όνου, αλλά κάποιων που απ ΄ότι φαίνεται δεν έχουν κοινό νου.

Ενας Γκοντό λοιπόν ανύπαρκτος, περιβεβλημένος με ελπίδες ασαφείς. Τι περιμένουμε ακριβώς κανείς δεν το έχει ξεκαθαρίσει, έχει γίνει ένα φετίχ, ένα αδειανό πουκάμισο. Μια σούπα κρύα έχει καταντήσει και στο τραπέζι οι αναμένοντες συνδαιτημόνες όχι μόνο έπαψαν να κτυπούν με ανυπομονησία τα κουτάλια και τα πηρούνια, αλλά τράβηξαν πάλι από το ντουλάπι πίσω τους τις συνηθισμένες κονσέρβες, με τα γνώριμα ψάρια και βολεύονται, βαρυεστημένοι , έχοντας καταλάβει ότι ένα πολιτικό σκορβούτο θα το κονομήσουν , αν δεν το έπαθαν ήδη.

Η σαλάτα της κεντροαριστεράς έχει μπαγιατέψει, έχει ταγκίσει το λάδι της, δεν τρώγεται πλέον. Το μενού δεν το παραγγέλνει κανείς. Ασε που έχουν δηλητηριασθεί μερικοί στο παρελθόν απ αυτό. Πάλι ετοιματζίδικο φαγητό θα φάμε.

Πιτσαρία η “κεντροαριστερά”.

Σ.Σαρακενίδης